Aιματοβαμμένες μέρες. Πένθος.
Πιτσιρίκο, μου λες πάντα να προσέχω. Ποτέ, όμως, δεν έδωσα ιδιαίτερη βάση στα λόγια σου, με αποτέλεσμα να πάθω πνευμονία, ως τρομοκράτισσα και απειλή στην κυβέρνηση του Σουλτάνου Erdogan, γιατί, προφανώς, όποιος πενθεί είναι κίνδυνος για την δημοκρατία και πρέπει να τον βρέξουμε με τα ΤΟΜΑ…
Aυτό βέβαια είναι το λιγότερο που μπορεί να μου συμβεί.
Εδώ και μερικές μέρες δέχομαι προειδοποιήσεις. Να μην μιλάω, να μην πω τίποτα.
Η μαύρη κορδέλα στο γιακά μου, την οποία μου καρφίτσωσε η μάνα φίλου μου που ήταν στην Αγκυρα, με κάνει στόχο και ταυτόχρονα είναι προκλητική.
Από ό,τι φαίνεται, απαγορεύεται να πενθώ στο χώρο του πανεπιστημίου.
Συμφοιτητές
και καθηγητές με ρωτάνε αν ο φίλος μου είναι καλά, κι εγώ θέλω να τους
φτύσω στη μούρη γιατί προφανώς και δεν είναι καλά, και το ξέρουν, και
δεν ρωτάνε από ενδιαφέρον, γιατί, αν τους ενδιέφερε, θα λέγανε ένα συλλυπητήρια πριν ξεκινήσουν τη διάλεξη.Δεν θα παραδίδανε το μάθημα λες και είναι μια κανονική μέρα.
Καλά, το θέμα του να γίνει κατάληψη -αχαχαχαχα- δεν το αναφέρω καν, γιατί είναι εξωπραγματικό, τουλάχιστον στο δικό μου πανεπιστήμιο που κάνει πλάτες με το AKP.
Kάπως έτσι λοιπόν μαθαίνω τι σημαίνει να μην έχεις ελευθερία λόγου.
Ταυτόχρονα, απέναντι από την σχολή μου, άτομο της ακροδεξιάς μπορεί ελεύθερα να βγάζει ένα πιστόλι και να λέει περήφανα πόσους Κούρδους έχει κυνηγήσει και πώς έσπασε τα γραφεία του κουρδικού κόμματος HDP.
Kαι οι φοιτητές να του λένε μπράβο.
Ανθρωποι να λένε υπερήφανα πως είναι απολίτικοι, λες και είναι τεράστιο και τρανό κατόρθωμα να μην συμπάσχεις και να μην αισθάνεσαι.
Να κλείνεις τα μάτια.
Γιατί, παρόλο που εγώ έχω πολιτική ταυτότητα, πιστεύω πως τα πρόσφατα γεγονότα δεν είναι πολιτικά μόνο.Είναι κυρίως ανθρωπιστικά.
Εδώ είναι που φαίνεται ποιος έχει καρδιά και ποιός όχι.
Σου είχα αναφερθεί για τους ανθρώπους που μένουν στη μικρή Αχλαδιά της Κωσταντινούπολης.
Είναι πολύ περίεργο, αλλά ενώ άτομα που ξέρω εδώ και τρία χρόνια γυρίσανε τη πλάτη τους και έκλεισαν τα μάτια τους μπροστά στο πόνο μου, άνθρωποι που γνώρισα και είδα μόνο μια φορά στη ζωή μου μου έχουν δείξει πολλαπλάσια αλληλεγγυη,παρά το ότι ο δικός τους πόνος είναι μεγαλύτερος.
Πιτσιρίκο, η ανθρωπιά δέχεται τεράστιες μαχαιριές αυτό τον καιρό.
Ξέρω πολύ καλά τι συμβαίνει και στις άλλες χώρες, στο Ισραήλ, στην Ευρώπη, στη Ρωσία, στην Κίνα, στην Ελλάδα με το κίνημα που κοιμάται (δεν θέλω να πω πέθανε…).
Με ρωτάνε γιατί ασχολούμαι με τους Κούρδους. Έχω ελληνική ταυτότητα στο κάτω κάτω. Μπορώ άνετα να γυρίσω στον παράδεισο της Ευρώπης.
Τους λέω ότι πρώτον ο λόγος που έζησα όπως έζησα ήταν η δικτατορία του Κενάν Εβρέν, και δεν θέλω κανένα άλλο παιδί να νιώσει την βαρύτητα της προσφυγιάς.
Δεύτερον ότι έχω έναν απαιριόριστο σεβασμό προς τους αναρχικούς αγωνιστές του Κουρδικου Rojava, και ιδιαίτερα όσον αφορά το ρόλο της γυναίκας στην κοινωνία τους (που θα έπρεπε να ντροπιάζει οποιοδήποτε δυτικό πολιτισμό).
Και τρίτον πώς κανένας δεν πρέπει να σωπάσει, η ελευθερία του λόγου και η ελευθερία έκφρασης είναι η ρίζα της δημοκρατίας.
Είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα που κανένας δεν πρέπει να στερηθεί.
Αλλά, δυστυχώς, οι ιδέες μου και τα συναισθήματα μου έχουν πάψει να αγγίζουν τον κόσμο.
Μας κόβουνε το ίντερνετ, τη πρόσβαση στα Μ.Μ.Ε.
Ο σουλτάνος δήλωσε πώς όποιος τον κατηγορεί για τα γεγονότα της Άγκυρας είναι τρομοκράτης και εξίσου ένοχος με τους βομβιστές.
Χθες το βράδυ σε ένα ματς της Τουρκίας -δεν παρακολουθώ ποδόσφαιρο δεν θέλω καν να δω τι αγώνας και ποια ομάδα ήτανε-, όταν η ομάδα ζήτησε ενός λεπτού σιγή ως φόρο τιμής για τους νεκρούς, άνθρωποι γιουχάρανε απο το κοινό και φωνάζανε αλάχου ακπάρ.
Και όταν ένας αλεβίτης και μισός Κούρδος ποδοσφαιριστής έβαλε γκολ, χιλιάδες ξεσηκώθηκανε και βγήκανε στους δρόμους να πανηγυρίσουνε…
Σκατά στα μούτρα τους. Δεν ντρέπονται…
Πιτσιρίκο, από τη μία είστε τόσο τυχεροί στην Ελλάδα. Μέσα στα σκατά, δεν μπορούμε να δούμε πόσο τυχεροί είμαστε.
Από την άλλη όταν ζεις τον πόλεμο, καταλαβαίνεις την αξία της Ειρήνης.
Βέβαια, δεν πιστεύω πως έχουμε ακριβώς Ειρήνη στην Ελλάδα, αλλά τουλάχιστον δεν φοβόμαστε κάθε στιγμή για τη ζωή μας.
Από την άλλη όλοι όσοι ξεσηκώνονται και αγωνίζονται στην Τουρκία, με κάνουν να λυπάμαι για όσους κοιμούνται στην Ελλάδα.
Μακάρι να μπορούσαμε να ενώσουμε τον κόσμο.
Όλοι όσοι θέλουν την Ειρήνη να μαζευτούν στο μισό ημισφαίριο, και οι λοιποί δολοφόνοι στο άλλο μισό· το ιδανικό θα ήτανε να πάνε στο χώμα αλλά νομίζω πως δεν το ενοώ κάτι τέτοιο, και απλά το λέω από τα νεύρα μου.
Πιτσιρίκο, υπάρχει πιθανότητα αυτό να είναι το τελευταίο μήνυμα που σου γράφω.
Αυτές οι μέρες είναι πολύ περίεργες.
Ίσως βέβαια να είναι τελείως αβάσιμος αυτός ο φόβος που κυκλοφορεί.
Πρώτη φορά ζω τέτοιες στιγμές και ίσως απλά έχω παρανοήσει.
Αν φέρουμε την Ειρήνη, θα σου ξαναγράψω.
Αν πάλι όχι, δεν θέλω να ξαναγράψω πότε μου για τους νεκρούς.
Φ.
Υ.Γ. Αν μου συμβεί τίποτα, να απαιτήσετε να φέρουν τη σωρό μου στην Ελλάδα. Θέλω να ταφώ στη χώρα μου. Χωρίς παππά να με ψάλλει -είμαι αβάπτιστη άλλωστε- και να με θάψετε με τα χρώματα της Αναρχίας.
(Αγαπητή φίλη, είναι σαν μαχαιριές τα κείμενα που μου έχετε στείλει το τελευταίο διάστημα, μετά το μακελειό στην Άγκυρα. Δεν θέλω -ούτε μπορώ- να σας επηρεάσω αλλά δεν σας έγραψα μόνο να προσέχετε· πριν από μερικούς μήνες, σας είχα γράψει και κάτι άλλο: να επιστρέψετε στην Ελλάδα. Το γράφω και πάλι. Πιο πολύ για να έχω τη συνείδησή μου κάπως ήσυχη. Να είστε καλά. Και να προσέχετε. Όλα θα πάνε καλά.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου