Εκείνους που έφυγαν εκείνους που χάθηκαν

Γράφει ο  ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΗΣ
 
"Όσο ζητάς να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους που έφυγαν, εκείνους που χάθηκαν μέσα στον ύπνο...όσο ζητάς τα σώματα που αγάπησες να σκύψουν κάτω απ' τα σκληρά κλωνάρια των πλατάνων, εκεί που στάθηκε μια αχτίδα του ήλιο γυμνωμένη και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε η καρδιά σου. Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει, δεν έχει αλλαγή".
Αυτό το μέγα ποίημα του Γ. Σεφέρη, που μελοποίησε ο Θεοδωράκης (Επιφάνια-Αβέρωφ) μιλά για τη ζωή, την αγάπη και το θάνατο με έναν συγκλονιστικό τρόπο. Στη φωτογραφία εικονίζονται ο Δημήτρης Παντελαίος, η Ελευθερία Παναγάκη και ο Δημήτρης Κονδύλης. 
Ο Δ. Παντελαίος από τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως της Γερμανίας, ιεροράπτης στην Αθήνα και μετά στην Πάρο (στο Καμάρι) βοηθός και συμπαραστάτης στην πολιτική και πολιτιστική κίνηση. 
Η Ελευθερία παρούσα πάντα στις μεγάλες στιγμές του "Αρχίλοχου". 
Ο Δημήτρης Κονδύλης από τα πιο σπουδαία πρόσωπα του νησιού που έφυγε πολύ νωρίς. Η Πάρος θα ήταν πιο μπροστά με την παρουσία του. Συμμετοχικός, δραστήριος, ευγενής και ήπιος, προχώρησε ένα βήμα πιο πέρα τον "Αρχίλοχο" και τα πολιτιστικά του νησιού. 
Είχαμε πει ότι πρέπει να μιλάμε για όσους αναχωρούν και να μην παίρνουμε αποστάσεις τέτοιες που κλονίζουν αυτό που θέλουμε για τη ζωή, την ισορροπία πάνω στο τεντωμένο σχοινί του βίου μας. Να μην ξεχνούμε. Πέρα απ' το ότι η ιστορία μας είναι η συνισταμένη της ιστορίας όλων αυτών των προσώπων, πέρα απ' το ότι μας άφησαν παρακαταθήκη πολλά πολύτιμα των λόγων ή των έργων, πέρα απ' τις ανάγκες των συναισθημάτων και της ποίησης, υπάρχει πάντα ως ζητούμενο ένα φως μακρινό, φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον, φως που γίνεται οδηγός για το δύσκολο βίο μας.