Eθνικά τινά

Νικολάου Γύζη, Κρυφό σχολειό

Συντάκτης: Γιώργος Σταματόπουλος,  efsyn

Ολοι οι λαοί έχουν την τάση να εξωραΐζουν το παρελθόν τους· είναι η τάση μας να ξεχωρίζουμε, να είμαστε μοναδικοί και αμετάστρεπτα πρώτοι (πρώτοι σε τι; Αλλά αυτό το προσπερνάμε ανοήτως).
Ο Κλεισθένης, τύραννος της Σικυώνας (635-570 π.Χ.), παππούς του μεταρρυθμιστή του δημοκρατικού πολιτεύματος στην Αθήνα, είχε απαγορεύσει στην επικράτειά του τις γιορτές με απαγγελίες ομηρικών επών.

Γιατί; Διότι αυτά εξυμνούσαν το ηρωικό παρελθόν της Αργολίδας και πρόσφεραν ιστορικούς τίτλους(!) στη νέα αριστοκρατία των Δωριέων κατακτητών. Κατάργησε επίσης τη λατρεία του Αργείου ήρωα Αδραστου. Γιατί; Διότι τον θεωρούσαν βασιλιά του Αργους και της Σικυώνας (το Αργος είχε κατακτήσει τη Σικυώνα). Τι να λέμε...
Εξαφάνιζε, με διαταγές, το παρελθόν γιατί ήταν δυσάρεστο -και αυτό το συναίσθημα δεν αντέχεται. Γιατί; Ε, αυτό είναι το πρόβλημα, κοινωνιογενετικό προφανώς, αλλά εμπεριέχει και το άγνωστο ψυχόρμητο, που ενίοτε μας αποπροσανατολίζει και τα κάνουμε μαντάρα στις κοινωνικές σχέσεις. Είναι κατανοητή η αγωνία όλων να δηλώσουμε τη σύντομη παρουσία μας στον πλανήτη προτάσσοντας την ιδιαίτερη τάχα μοναδικότητά μας.
Το γιατί θέλουμε να πρωτεύσουμε και να επικρατήσουμε, είπαμε· άγνωστοι αι βουλαί των βροτών... Στην προσπάθεια των εξουσιών να φορτίσουν με ιστορική αγλαΐα τα κυβερνώμενα πλήθη [σπουδαίοι πρόγονοι, που σκόρπισαν (διοχέτευσαν) τον λόγο, την τέχνη και τον πολιτισμό σ' όλους τους βάρβαρους] παρατηρούνται φαιδρά αλλά και επικίνδυνα κατασκευάσματα. Και όλα αυτά για να χειραγωγήσουν το πόπολο, να μην εξεγείρεται εναντίον της φτώχειας του.
Αρκεί να φουσκώνει (το πόπολο) από υπερηφάνεια διότι οι πρόγονοι ήσαν οι πιο έξυπνοι της Γης, οι πιο ηθικοί, οι πιο πολιτισμένοι· α, και οι πιο ηρωικοί. Το τι σημαίνει ήρωας είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο, μια και ούτε η ετυμολόγηση της έννοιας βοηθάει.
Τίτλους ηρωικούς να 'χουμε και ας πεινώμεν και διψώμεν και ας ψυχοπλακωνόμαστε, οι καψεροί. Αρνητές της παράδοσης και πολέμιοι της μνήμης οι πλείστοι, επαναπαυόμαστε στην ελληνικότητα του Ομήρου, λίγο του Θουκυδίδη, των τριών μεγάλων τραγωδών και του Αριστοφάνη, του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Ως εκεί. Αγνοούμε τους λυρικούς ποιητές, τους προσωκρατικούς φιλόσοφους, τους Σοφιστές, τους Κυνικούς, τους Σκεπτικούς, τους Στωικούς, τους Επικούρειους, τους Ηδονιστές.
Αρνούμαστε επιδεικτικά το Βυζάντιο και στέλνουμε στα Τάρταρα τον Μεσαίωνα (τότε που άνοιξαν τα πρώτα Πανεπιστήμια και ιδρύθηκαν οι δημοκρατικότατες συντροφίες-συντεχνίες).
Οσο για τον ξεσηκωμό του ’21 οι νέοι μας ιστορικοί -αλλά και τινές παλαιότεροι- ωρύονται ότι δεν έπρεπε να γίνει(!), διότι είχαμε αναπτυχθεί εμπορικά και θα επικρατούσαμε διά του χρήματος· επίσης: αποκαλούν τον Κολοκοτρώνη γενοκτόνο, τον Καραϊσκάκη τουρκόφιλο κι ένα σωρό ανοησίες που εξυπηρετούν απλώς τη μνησικακία τους και δικαιολογούν τον φθόνο τους για κάθε τι που αποκαλείται ελληνικό.
Εντάξει, ας συμφωνήσουμε ότι αυτό (η ελληνικότητα) είναι μια εθνική φρεναπάτη· ναι, να συνομολογήσουμε όμως ότι δεν υπάρχει επίσης τίποτε γαλλικό, αγγλικό, αμερικανικό, ιταλικό, κονγκολέζικο κ.λπ.
Δυστυχώς έχουμε αστείους νέους ιστορικούς και -το κυριότερο- ένα κομμάτι της Αριστεράς (αριστερά: από την πόλη έρχομαι κ.λπ.) τους αποδέχεται, τους θωπεύει. Ολοι τούτοι δεν αντέχουν το φως του μεσημεριού. Κινούνται στα σκοτάδια της κακίας τους, της δικής τους -αποκλειστικά- «φιλοσοφίας». Τους καημένους...