Τ’ ανάσκελα, σαν τον Ανδρόνικο Κομνηνό

Ο Στάθης στον eniko

«Τελειώσαμε με την Ειδομένη», είπε ο βλαξ, κι ένα χιλιόμετρο πιο ’κεί μια νέα Ειδομένη είχε στηθεί.
Πλην όμως, αν την επομένη της «θεμελίωσης» της νέας Ειδομένης ο εν λόγω βλαξ ερωτηθεί για τις αρλούμπες που είπε, αδίστακτος θα επικαλεσθεί τις αντίθετες παρλαπίπες, ή θα ισχυρισθεί ότι ο Τύπος διαστρέβλωσε τις κουταμάρες του και παρερμήνευσε τις σαχλαμάρες του.

Μετά τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, ένα παλαιό φαινόμενο έχει αναβαθμισθεί κάργα στην πολιτική ζωή: το επιχειρηματολογείν μετ’ ευτελείας κι άνευ του φόβου της μαλακίας. Το φαινόμενο αυτό έχει λαμπρό και ένδοξο παρελθόν, από την εποχή του δημαγωγικού ΠΑΣΟΚ έως την εποχή του «εκσυγχρονιστικού» μπλοκ, αλλά επί των ημερών του ΣΥΡΙΖΑ λαμβάνει διαστάσεις ομαδικής παράκρουσης. Εν πρώτοις
όταν ομιλεί ο κ. Φάμελλος, φέρ’ ειπείν, κάθε πολίτης πρέπει να του αποδεικνύει ότι δεν είναι ελέφας.
Αυτή η πρωτοφανής (για τα ήθη της Αριστεράς) ρητορική δεινότης αφήνει άναυδο τον Δημοσθένη, γεμίζει ζήλια τον Κικέρωνα, ενθουσιάζει τον Λυσία και ουκ εά καθεύδειν τον Μιχαήλ Ψελλό.
Οταν, ας πούμε, ερωτάται ο κ. Μπάρκας (δεν έχει σημασία για τι ερωτάται) και απαντά ότι «τα ίδια έκανε και η δεξιά», ο Λυσίας βουτάει χαρτί και καλαμάρι για να γράψει τον «υπέρ αδυνάτου», χάριν άλλου πελάτη με τίτλο «κατά αδυνάτου». Κατά αδυνάτου - υπέρ αδυνάτου, τι σημασία έχει, κύριε Μπάρκα μου, «όλοι ίδιοι είναι», κατά το κοινώς λεγόμενο που πλέον λαμβάνει διαστάσεις θρησκείας. Ολα «νόμιμα», άμα είναι και «ηθικά» (με το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς στα ντουζένια του).
Αλλά ο Λυσίας ωχριά μπροστά στην ικανότητα του Μιχαήλ Ψελλού να επαινεί δύο διαφορετικά κι αντίθετα μεταξύ τους πράγματα, όπως κάνει ο κ. Φάμελλος (πάλι αυτός) για το νερό. Ως εκπρόσωπος της «SOSTE το νερό» επιχειρηματολογούσε υπέρ του δημόσιου χαρακτήρα της διαχείρισης των υδάτων, τώρα επιχειρηματολογεί -πάντα με την ίδια άνεση- υπέρ της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ μέσω του Υπερταμείου. Ανθρωποι για όλες τις εποχές. Και για όλες τις δουλειές.
Αυτός ο νεόκοπος τύπος οπορτουνιστή -ο homo Συριζάκιας- δεν αντιλαμβάνεται πόσο κακό κάνει σε αυτό που ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτό που ήταν και χρειάσθηκε η Ελλάδα, κι όχι σ’ αυτό που έγινε να είναι, με αποτέλεσμα να την καταστρέφει.
Ο Κικέρωνας ήξερε τους νόμους απ’ έξω κι ανακατωτά, αλλά έλεγε ότι την έκβαση μιας δίκης την επηρεάζει περισσότερο το θεατρικό μέρος της τελετουργίας της (όταν γίνεται για δημόσια κατανάλωση) παρά τα επίδικα γεγονότα. Το ίδιο
συμβαίνει πλέον και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το μόνον που τον απασχολεί είναι πώς θα «καταναλώσει», πώς θα απορροφήσει η κοινή γνώμη όλα αυτά τα αισχρά έργα, από τους κόφτες έως τα 99 χρόνια κι απ’ τις offshore έως τη φορολόγηση «ακόμα και του αέρα» («Γκάρντιαν»).
Η περίπτωση των offshore είναι χαρακτηριστική - δεν πάει να λέει ακόμα και η «Αυγή» ότι πρόκειται για «οφσάιντ», o homo Συριζάκιας δεν κωλώνει. Και προς τούτο είναι ικανός
να τρελάνει ακόμα και τον Διάβολο.
Είναι μετά να μην πληρώνεται υπερωρίες (απ’ αυτά που κόβουν, κόβοντας το ΕΚΑΣ) ο κ. Καρανίκας; (Χολέρα-χολέρα η καριέρα, αλλά υπερωρίες-υπερωρίες ο σύμβουλος) - για να εκτυλίσσεται καθημερινώς κατά της κοινωνίας αυτό το επιχειρηματολογείν της ελεεινής μορφής. Ωσπου να της σπάσει η ραχοκοκαλιά - η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει. Η γλώσσα στα χέρια της προπαγάνδας (κι εν προκειμένω αυτό το λέγε-λέγε της ηττοπάθειας, του παραλογισμού και του αμοραλισμού) είναι για τον λαό μάχαιρα πιο κοφτερή κι από τον ίδιο τον Κόφτη.
Ο Κικέρων (μιας και τον θυμηθήκαμε) αγαπούσε τα ελληνικά. Έλεγε ότι «αν οι θεοί ομιλούν μια γλώσσα, αυτή είναι η ελληνική». Ταυτοχρόνως, όμως, ο Λατίνος ρήτορας περιφρονούσε βαθιά και σιχαινόταν έως οργής τους γραικύλους - τα λόγια και τα έργα τους. Οπως τα ελληνικά που σήμερα ομιλούν γερμανικά. Και τα μετέρχονται εκείνοι που επιστατούν το σκλάβωμα του λαού. Που,
όσον περνάει ο καιρός, μας εθίζουν στον τρόπο τους. Οταν έστριψε προς μνημονιακή κατεύθυνση ο κ. Σαμαράς έχασε το 30% του κόμματός του. Οταν υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο ο κ. Τσίπρας, απλώς έπαθε ένα ψιλοτραλαλά ο κ. Μιχελογιαννάκης. Απ’ τον κ. Σαμαρά στον κ. Τσίπρα, η χαρά του Σόιμπλε. Και
...οι «αργυρές λόγχες» πληθαίνουν, όπως θα έλεγε και ο Δημοσθένης. Πλην όμως, για όσα λογχίζουν θα αποδοθεί λογαριασμός. Βάζουν οι κόφτες μάχαιραν και κόβουν, μάχαιραν και κόψιμο θα λάβουν...
ΥΓ.: Υπό το βάρος της βοής των αποδοκιμασιών, η κυβέρνηση προωθεί τροπολογία που θα επιβάλλει το ασυμβίβαστο πολιτικών προσώπων - offshore εταιρειών. Κατόπιν τούτου, όσοι Φάμελλοι ξεσχίσθηκαν να επιχειρηματολογούν για τα αντίθετα, θα επιχειρηματολογούν τώρα με την ίδια άνεση για τα νεότερα. Asini in tegulis! Κοινώς, γάιδαροι στα κεραμίδια.