Ας το αποδεχτούμε, ας πει, όμως, και μια φορά «όχι», τουλάχιστον -εν προκειμένω- σε ό,τι αφορά την προστασία της φέτας και των ελαιών Καλαμάτας.
Διαβάζουμε στο ρεπορτάζ ότι αν ώς αύριο, Τετάρτη, η ελληνική κυβέρνηση δεν θέσει βέτο στη συμφωνία Ε.Ε. - Νότιας Αφρικής (και ώς τώρα δεν έχει φανεί αποφασισμένη να το κάνει), χάνονται τότε τα δύο σημαντικότερα Προϊόντα Ονομασίας Προέλευσης (ΠΟΠ), «ναυαρχίδες» όπως τα αποκαλούν.
Εθίστηκε, μάλλον, να λέει «ναι» σε όλα, ειδικά μάλιστα μετά την εντυπωσιακά αριστοτεχνική μαεστρία της να μετατρέψει σε απεχθές «ναι» το γενναίο «όχι» του δημοψηφίσματος.
Εάν δεν είναι έτσι, να υπογράφει δηλαδή, υπό το κράτος τρόμου, ό,τι της πασάρουν δευτεροκλασάτα ακόμη στελέχη της Ε.Ε., τότε πρόκειται για ανικανότητα ή ανεπάρκεια των εμπλεκομένων με την αγροτική πολιτική (υπουργού, συμβούλων, μόνιμων αντιπροσώπων στις Βρυξέλλες και λοιπών που αποφασίζουν για την τύχη της χώρας).
Εάν δεν προβάλει αρνησικυρία η ελληνική κυβέρνηση, θα είναι σαν να σκαμπιλίζει όλο το αγροτοκτηνοτροφικό πρόσωπο του τόπου, σαν να ασελγεί στο σώμα του, άσε που οι τυποποιητές
προϊόντων θα χάσουν κάθε διάθεση να συνεχίσουν το (επίπονο) έργο τους.
Επέρχεται δηλαδή συρρίκνωση της εθνικής οικονομίας (θα πείτε, πόσο ακόμη να συρρικνωθεί, αλλά αυτό είναι άλλης τάξεως ζήτημα).
Να μας πείσει και ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων ότι οι διαβεβαιώσεις του -ώς πρόσφατα- πως η κυβέρνηση δεν θα δεχτεί τη συμφωνία Ε.Ε. - Νότιας Αφρικής είναι αληθείς και ειλικρινείς. Οψόμεθα. Εχει λίγες... ώρες μπροστά του να σώσει την τιμή της εύφορης ελληνικής γης.
Οι ελιές και η φέτα, το γνωρίζει ο υπουργός, έχουν όντως διασώσει την ελληνική ύπαιθρο, αποτελούσαν τη θεμέλια τροφή του αγροτοκτηνοτροφικού πληθυσμού στη ζώνη της δρυός (έως 1.000 υψόμετρο), εκεί που δραστηριοποιούνταν αγρότες και ποιμένες πρόγονοι.
Το γεύμα του ξωμάχου! Εφευγαν, αχάραγα σχεδόν, για τα χωράφια τους και γύριζαν αργά το σούρουπο, όταν πέφταν τ’ απόσκια.
Δούλευαν ήλιο με ήλιο. Και πώς στυλώνονταν στα πόδια τους; Μα, με τις ελιές και τη φέτα, άντε και κάνα ξερό κρεμμύδι, «στουμπημένο στο γόνα» και, απαραιτήτως, ένα μπουκάλι κρασί που το ’βαζαν, για να είναι δροσερό, σε διπλανά ρυάκια.
Κι εμείς τα πιτσιρίκια τα ίδια γευόμασταν και βλέπαμε ανοιχτούς, γελαστούς ορίζοντες, ονειρευόμενα να τους επισκεφτούμε κάποια στιγμή στο μέλλον.
Λίγο σεβασμό, θα παρακαλούσαμε, στον προγονικό ιδρώτα (και αίμα) και στην παιδική λαχτάρα για γνώση και ταξίδια, λίγη κατανόηση προς τον αγροτοκτηνοτροφικό πολιτισμό, που διέσωσε το νόημα και υπερασπίστηκε την αξία του πάσχοντος αλλά αγωνιζόμενου ανθρώπου.
Να αναπαύονται -μες στη γαλήνη- τα ιερά κόκαλα και όχι να τρίζουν από την οργή επειδή εμείς δεν έχουμε σθένος. Σθένος, ναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου