Το αστέρι των μάγων

Γράφει ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΗΣ

Μάλλον πρέπει να μιλήσουμε περισσότερο με τον ουρανό και με τον επιλήσμονα θεό που κρύβεται πίσω, να αυθαδιάσουμε λίγο, να μην αφήνουμε αδιάφοροι τα σύννεφα να περνούν ατελέσφορα, να φοβερίσουμε κάπως τον άνεμο, μήπως και αξιωθούμε κάποια σταγόνα βροχής για μας και τα γεννήματά μας.
Η ίδια αναβροχιά μάρανε και τις ελπίδες μας, πέσαμε σε δίσεχτους καιρούς και αν έπιαναν οι ευχές δεν θα κάκιωνε τόσο η θάλασσα που αγαπήσαμε, δεν θα τα ‘βαζε με τους κατατρεγμένους και τα παιδιά. Αν βγούμε για τα κάλαντα, έστω και στη φαντασία μας, δεν αρκεί μόνο να τραγουδήσουμε με τρόπο τέλειο, αλλά πρέπει να βρούμε τρόπους να συντηρήσουμε τις όποιες ελπίδες άντεξαν μέχρι τώρα και να σπείρουμε καινούριες πιο ανθεκτικές στα γυρίσματα του καιρού και στη λησμονιά και στις απρέπειες των ανθρώπων. 

Ποιο είναι το αστέρι των μάγων δεν ξέρω και μακάρι να φωτίσει, αλλά τόσο φως μέχρι τώρα και τόσες προσευχές κι άλλα τόσα ευαγγέλια δεν δίνουν εξήγηση πώς πέσαμε σε τόσα βάσανα. Αν μετά τόσο πόνο ετών το κέρδος ήταν μια νέα πίκρα, δεν βλέπω γιατί να μένουμε στις επιφάνειες και να μην σκάψουμε σε περισσότερο βάθος για να αναδυθούν στην επιφάνεια πιο τολμηρές αλήθειες και να λάβουμε τα μέτρα μας για τους ερχόμενους που τους στρώσαμε δρόμο ερήμου. Αν αγάλλονται οι ουρανοί και χαίρει η φύσις όλη, ίσως βρει διέξοδο να περάσει κι από μας η χαρά και ως αντίδωρο για τη χάρη της θα στρώσουμε τους δρόμους με μυρτιές και θα κάνουμε τάμα να της αφιερώσουμε καινούργιο ξωκλήσι. 
Ας είμαστε έτοιμοι για το φως που ανατέλλει σαν βρέφος Χριστός, σαν Άδωνις, σαν Διόνυσος, σαν αγάπη, με ταπεινά δώρα στα χέρια ν’ ανοίξουμε περισσότερο την καρδιά μας.