Απόφαση καλοσύνης

Γράφει ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΗΣ

Μερικά πράγματα πρέπει να τα θυμάσαι απέξω για να προχωράς, το πέταγμα του γερακιού, τη μυρωδιά της πρωινής ακτής με τα φύκια, την κραυγή της χαράς μιας νεογέννητης ελπίδας, τη γεύση της μεγάλης πίκρας. Όταν ξανασυναντηθούμε λοιπόν κοίτα κάτι να ‘χεις να πεις, πέρασε καιρός και κάναμε λάθη στις αθροίσεις κι αφήσαμε να μας κοροϊδέψουν πολλοί καιροσκόποι. Τη δική σου βλάστηση είναι που σκέφτομαι, μένει ακόμα αχρησιμοποίητη γύρη και το πιο καλό σου χαμόγελο γαληνεύει το σύμπαν. 

Παρακάλα μια νέα θαλερή προσδοκία να τραβήξει απ’ τα ρηχά προς το πέλαγος το αραγμένο σου πλοίο, τράβα την άγκυρα, λύσε τους κάβους, άσε να ρυμουλκήσει ψηλά τη ζωή σου καινούργιος λαμπρός πολικός που ν’ αξίζει. Αν ψάχνεις για το άστρο των μάγων, φωτίζει μέσα σου κάθε φορά που λαμβάνεις απόφαση καλοσύνης, κάθε φορά που παραβλέπεις και συγχωρείς, όχι γιατί δεν σε νοιάζει, αλλά γιατί βρίσκεις περιττή τέτοια δαπάνη ψυχής και θες να κρατήσεις, να στηρίξεις όσους δεν δύνανται και λυγίζουν. 

Αναμμένος ακόμα ο αυγερινός στην ανατολή, έσπερος κι αποσπερίτης βαφτίζεται τα βράδια, γιορτές έρχονται κι άλλα ήθελα να λέω, αλλιώς όμως ήρθαν τα πράγματα και χρειάζεται κι άλλη δύναμη κι άλλο κουράγιο. Κάθε φορά που λαμβάνεις απόφαση αγάπης, εκείνο το άστρο διαρκεί πιο πολύ και οι ρίζες σου πάνε βαθύτερα. Αυτό που μετεωρίζεται άπιαστο στην ατμόσφαιρα ας ήταν να κάνει την καρδιά σου ν’ ανθίσει.