Λέξεις για καινούργια κάλαντα

Γράφει ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΗΣ

Ας κάνουμε έναν απολογισμό υφαίνοντας μιαν άλλη πλοκή για τα κάλαντα, ώστε να προκαλέσουμε το καινούργιο που ανατέλλει με χαριτωμένη αυθάδεια σαν εκείνη των παιδιών με τα τρίγωνα, με τα καραβάκια από καλάμι, με χάρτινους ανεμόμυλους ή με άλλα διάφορα προτρεπτικά της καλής ελπίδας. Ποια απ’ τα θαύματα που αξιωθήκαμε μένουν ανεξίτηλα στη μνήμη μας ώστε το πνεύμα που αγρυπνά να λάβει την ουσία του ως νέκταρ στους στήμονες για να καρπίσει καρπό πλούσιο και να χορτασθούν οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην; Ποιοι είναι οι άνθρωποι που μας πλησίασαν και σε κάποια στιγμή της ζωής τους αφαίρεσαν ρούχο απ’ το κορμί τους και μας έντυσαν να μην ξεπαγιάσουμε; Πόσοι πότισαν με νερό καθαρό της καρδιάς τους μια μεγάλη μας χαρά τόσο που έγινε άσβηστο άστρο;

Δύσκολο να διηγηθείς τέτοια ιστορία της πορείας σου, γιατί η μνήμη προδίδει, γιατί τα μάτια δεν βλέπουν πάντα τόσο καλά, δεν ακούμε τα κρυφά μηνύματα με τόσους θορύβους που μας ζαλίζουν και μας κουφαίνουν. Όμως κάτι αμυδρό μπορεί να διακρίνει κανείς από τους ανθρώπους που πέρασαν δίπλα μας και σε κάποια στιγμή ωθούμενοι ποιος ξέρει από ποιες άγνωστες μαγικές δυνάμεις αγίασαν. 
Πολλοί έπλευσαν προς την άλλη όχθη, είναι αλλού τώρα και άλλοι ζουν ακόμα κοντά μας και ίσως πορεύονται τον ίδιο δρόμο, κάνουν το καλό και το ρίχνουν στο γιαλό αγιάζοντας με τον δικό τους τρόπο τα ύδατα. Έχουμε αγίους ανάμεσά μας, δίπλα μας, περνούν χωρίς θορύβους, συχνά τους βλέπουμε, αλλά εκείνο το βαθύτερο που φωτίζει θέλει χρόνο να λάμψει και καμιά φορά μεταρσιώνεται σε όνειρο. Ίσως γι’ αυτό αγαπήσαμε τη μουσική γιατί από παντού ακούγονται ψαλμοί και φυτρώνουν εκκλησάκια με πολλά μικρά ονόματα. Μακάρι να βρίσκουμε πάντα κάτι να κάνουμε όμορφο να αγιάζουν τα χέρια μας και ποιος ξέρει ίσως μεταμορφωθούν σε φτερούγες.