Ό, τι και να πούμε θα είναι λόγια, όποιες ευχές και να στείλουμε θα
έχουν ειπωθεί ξανά και ξανά τόσο που πια έχουν χάσει κάτι απ’ την παλιά
τους δύναμη. Να ευχηθούμε, να ανοίξουμε κι άλλη πόρτα προς την αυγή, να
απαντήσουμε στις καλημέρες, αλλά να μη ξεχνιόμαστε με την περίσσια των
λόγων, γιατί είναι σκληρή η πραγματικότητα για πολλούς και θέλει εκτός
από ευχές και άλλες σκέψεις, θυσίες και προσπάθειες.
Ολοκλήρωσε η γη άλλον έναν κύκλο γύρω από τον ήλιο, προστέθηκε κι άλλο
φορτίο στην ηλικία μας και η γη συνεχίζει σαν σβούρα μικρή του αχανούς
διαστήματος να στριφογυρίζει. Η Γη γυρίζει, ο ήλιος γυρίζει γύρω από το
γαλαξία, ο γαλαξίας απομακρύνεται απ’ τους άλλους και δεν ξέρουμε πού
πάει κι ακόμα δεν αποφασίσαμε αν όλα στο τέλος μετά δισεκατομμύρια
χρόνια παγώσουν ή όλα ενωθούν ξανά σε μια μεγάλη φωτιά να δώσουν απ’ την
αρχή ένα καινούριο σύμπαν.
Ο «πανδαμάτορας» χρόνος δεν είναι μόνο μια μονάδα μέτρησης της ζωής μας, δεν είναι μαζί με τον χώρο μια αδιάσπαστη ενότητα σύμφωνα με τη θεωρία της σχετικότητας, εξαρτώμενη απ’ τη βαρύτητα και την ενέργεια, δεν είναι μόνο μια πραγματικότητα που εισέρχεται δραματικά στην καθημερινότητά μας, αλλά και «πρόσωπο» μιας ισόβιας ποιητικής συνομιλίας.
Ο χρόνος παίζει με τη ζωή μας, αυτός κρατά τη σβούρα και γινόμαστε παιχνίδι του, άθυρμά του, ή άλλοτε εμείς νομίζουμε ότι τον κρατούμε σα σβούρα με σπάγκο και τον γυρίζουμε. Όμως αυτός είναι που γελά μαζί μας κι ας του στήνουμε παγίδες με τα ρολόγια, με τα ημερολόγια, με τους καζαμίες και τα ζώδια.
«Ο, τι σώσεις μες στην αστραπή καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει», προειδοποιεί ο Ελύτης. «Το διαρκέστερο δευτερόλεπτο είναι εκείνο του σεισμού», προσθέτει ο Ακίρα Κουροσάβα, Γιαπωνέζος σκηνοθέτης, για να μας δείξει τον υποκειμενικό χρόνο, που μετρά αλλιώς στις χαρές, αλλιώς στους φόβους και στα βάσανά μας.
Ο ποιητής παίζει και γίνεται παιχνίδι κι ο ίδιος, καθώς περνά απ’ το παρελθόν στο μέλλον, ακροβατώντας στα συναισθήματα, τις αγωνίες και τα πάθη του παρόντος. Με το «Νυν» και «Αιέν» να κυματίζει, αιωρείται πάντα ανάμεσά τους. Ο ποιητής (ένα κενό κατά τον Σεφέρη), αλλά κι εμείς με το παρελθόν, το τώρα και το μέλλον λογαριαζόμαστε και κάποτε δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε το χώρο και το χρόνο μέσα στον οποίο ξοδευόμαστε και δεν βρίσκουμε γεφύρι στέρεο να περάσουμε απ’ το παρελθόν, στο τώρα κι από ‘κει στο μετά και το αύριο.
«Ο χρόνος. Μακρύς. Αναρίθμητος και ταχυδακτυλουργός μέγας» λέει η Κική Δημουλά. Δεν διακρινόμαστε οι Έλληνες για την καλή διαχείριση του χρόνου. Μας παίζει στα δάχτυλά του ο μπερμπάντης. Η ευχή είναι να καταφέρουμε κάπως να τον κυβερνήσουμε, να «τον κάνουμε ζάφτι», που έλεγε η μητέρα μου.
Καλή χρονιά! Είμαστε πάντα στο πλευρό των αμάχων, με τους αβόλευτους και όσους κρυώνουν.
Ο «πανδαμάτορας» χρόνος δεν είναι μόνο μια μονάδα μέτρησης της ζωής μας, δεν είναι μαζί με τον χώρο μια αδιάσπαστη ενότητα σύμφωνα με τη θεωρία της σχετικότητας, εξαρτώμενη απ’ τη βαρύτητα και την ενέργεια, δεν είναι μόνο μια πραγματικότητα που εισέρχεται δραματικά στην καθημερινότητά μας, αλλά και «πρόσωπο» μιας ισόβιας ποιητικής συνομιλίας.
Ο χρόνος παίζει με τη ζωή μας, αυτός κρατά τη σβούρα και γινόμαστε παιχνίδι του, άθυρμά του, ή άλλοτε εμείς νομίζουμε ότι τον κρατούμε σα σβούρα με σπάγκο και τον γυρίζουμε. Όμως αυτός είναι που γελά μαζί μας κι ας του στήνουμε παγίδες με τα ρολόγια, με τα ημερολόγια, με τους καζαμίες και τα ζώδια.
«Ο, τι σώσεις μες στην αστραπή καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει», προειδοποιεί ο Ελύτης. «Το διαρκέστερο δευτερόλεπτο είναι εκείνο του σεισμού», προσθέτει ο Ακίρα Κουροσάβα, Γιαπωνέζος σκηνοθέτης, για να μας δείξει τον υποκειμενικό χρόνο, που μετρά αλλιώς στις χαρές, αλλιώς στους φόβους και στα βάσανά μας.
Ο ποιητής παίζει και γίνεται παιχνίδι κι ο ίδιος, καθώς περνά απ’ το παρελθόν στο μέλλον, ακροβατώντας στα συναισθήματα, τις αγωνίες και τα πάθη του παρόντος. Με το «Νυν» και «Αιέν» να κυματίζει, αιωρείται πάντα ανάμεσά τους. Ο ποιητής (ένα κενό κατά τον Σεφέρη), αλλά κι εμείς με το παρελθόν, το τώρα και το μέλλον λογαριαζόμαστε και κάποτε δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε το χώρο και το χρόνο μέσα στον οποίο ξοδευόμαστε και δεν βρίσκουμε γεφύρι στέρεο να περάσουμε απ’ το παρελθόν, στο τώρα κι από ‘κει στο μετά και το αύριο.
«Ο χρόνος. Μακρύς. Αναρίθμητος και ταχυδακτυλουργός μέγας» λέει η Κική Δημουλά. Δεν διακρινόμαστε οι Έλληνες για την καλή διαχείριση του χρόνου. Μας παίζει στα δάχτυλά του ο μπερμπάντης. Η ευχή είναι να καταφέρουμε κάπως να τον κυβερνήσουμε, να «τον κάνουμε ζάφτι», που έλεγε η μητέρα μου.
Καλή χρονιά! Είμαστε πάντα στο πλευρό των αμάχων, με τους αβόλευτους και όσους κρυώνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου