Γράφει ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΗΣ
Σαν άνοιξε το κύμα απ’ την αγκάλη
να ‘τανε στην αγκάλη να τελειώσει
να ‘τανε την αγάπη στ’ ακρογιάλι
πριν σπάσει τη γραμμή του να μας δώσει
το κύμα ως έμεινε στην άμμο αφρός.
να ‘τανε στην αγκάλη να τελειώσει
να ‘τανε την αγάπη στ’ ακρογιάλι
πριν σπάσει τη γραμμή του να μας δώσει
το κύμα ως έμεινε στην άμμο αφρός.
Το απόσπασμα είναι από τη «Στέρνα» του Σεφέρη. Αξία έχει να ακούσουμε
να διαβάζει ο ίδιος, χωρίς τεχνάσματα, χωρίς στόμφο. Εδώ συμπίπτει η
αξία του ποιήματος με την αξία της ανάγνωσης, σπανιότατο φαινόμενο. Η
αγάπη είναι απ’ τα κεντρικά θέματα του σημαντικού αυτού έργου και τη
συναντούμε άλλες τέσσερις φορές σε άλλους στίχους του. Αγάπη, ζωή και
θάνατος, χορεύουν ένα ζαλιστικό χορό. «Δάκρυα γυρεύει η δίψα της
αγάπης», γράφει και λίγο αργότερα ο Ρίτσος θα πει στο «Τραγούδι της
αδελφής μου»:
«Αγάπη, αγάπη//δεν μου ‘χες δώσει ούτε ένα ψίχουλο φωτός// για να δειπνήσω».
Ο Ελύτης θα γράψει «Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν» και ο Βρεττάκος θα αναφωνήσει «Χαίρε αγάπη, ζωή χαίρε!».
Καιρός για απολογισμούς, η αγάπη είναι βασικό ζητούμενο όχι μόνο της ποίησης, της φιλοσοφίας και της θρησκείας, αλλά της ζωής της ίδιας και ο καθένας κάνει τώρα τους ισολογισμούς του. Να δούμε στον κωδικό «αγάπη» τι έσοδα είχαμε, τι έξοδα και πώς η «επιχείρηση» θα πάει καλύτερα. «Γεννήθηκα για ν’ αγαπώ», λέει η Αντιγόνη του Σοφοκλή αιώνες πριν το Χριστό και το «Αγαπάτε αλλήλους». Οι λέξεις συχνά φοράνε μάσκα και χρειάζονται ξεκαθάρισμα. Ο έρωτας τρέφει μια πλευρά της αγάπης, αλλά είναι άλλο ζήτημα και μάλλον έπρεπε να έχουμε άλλη λέξη. Τα τραγούδια όλα σχεδόν αναφέρονται στον έρωτα χρησιμοποιώντας τη λέξη «αγάπη», αλλά στην ποίηση μπορούμε να δούμε πιο φωτισμένη την άλλη πλευρά, όταν λ.χ. ο Ελύτης γράφει αναφερόμενος στη νεότητά του (στη νεότητα της Ελλάδας δηλαδή): «Τόσο χώμα στις ρίζες μου έριξες, που κι η σκέψη μου χλόϊσε! //Τόσο φως μες στο αίμα, που κι αγάπη μου πήρε// το κράτος και το νόημα του ουρανού». Είναι αυτή η άλλη αγάπη για την οποία δεν ασκούμαστε και πολύ, αλλά φλυαρούμε γι’ αυτήν και τρόπους δεν βρίσκουμε, καθώς έχει επικρατήσει ένας ισχυρότατος ατομοκεντρισμός κι έτσι η ζωή χάνει λίγο απ’ το βασικό της νόημα. Να τους ψάξουμε λοιπόν τους τρόπους τώρα με το «νέο» ξεκίνημα.
Γένοιτο!
«Αγάπη, αγάπη//δεν μου ‘χες δώσει ούτε ένα ψίχουλο φωτός// για να δειπνήσω».
Ο Ελύτης θα γράψει «Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν» και ο Βρεττάκος θα αναφωνήσει «Χαίρε αγάπη, ζωή χαίρε!».
Καιρός για απολογισμούς, η αγάπη είναι βασικό ζητούμενο όχι μόνο της ποίησης, της φιλοσοφίας και της θρησκείας, αλλά της ζωής της ίδιας και ο καθένας κάνει τώρα τους ισολογισμούς του. Να δούμε στον κωδικό «αγάπη» τι έσοδα είχαμε, τι έξοδα και πώς η «επιχείρηση» θα πάει καλύτερα. «Γεννήθηκα για ν’ αγαπώ», λέει η Αντιγόνη του Σοφοκλή αιώνες πριν το Χριστό και το «Αγαπάτε αλλήλους». Οι λέξεις συχνά φοράνε μάσκα και χρειάζονται ξεκαθάρισμα. Ο έρωτας τρέφει μια πλευρά της αγάπης, αλλά είναι άλλο ζήτημα και μάλλον έπρεπε να έχουμε άλλη λέξη. Τα τραγούδια όλα σχεδόν αναφέρονται στον έρωτα χρησιμοποιώντας τη λέξη «αγάπη», αλλά στην ποίηση μπορούμε να δούμε πιο φωτισμένη την άλλη πλευρά, όταν λ.χ. ο Ελύτης γράφει αναφερόμενος στη νεότητά του (στη νεότητα της Ελλάδας δηλαδή): «Τόσο χώμα στις ρίζες μου έριξες, που κι η σκέψη μου χλόϊσε! //Τόσο φως μες στο αίμα, που κι αγάπη μου πήρε// το κράτος και το νόημα του ουρανού». Είναι αυτή η άλλη αγάπη για την οποία δεν ασκούμαστε και πολύ, αλλά φλυαρούμε γι’ αυτήν και τρόπους δεν βρίσκουμε, καθώς έχει επικρατήσει ένας ισχυρότατος ατομοκεντρισμός κι έτσι η ζωή χάνει λίγο απ’ το βασικό της νόημα. Να τους ψάξουμε λοιπόν τους τρόπους τώρα με το «νέο» ξεκίνημα.
Γένοιτο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου