Μυστική μουσική

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΗΣ

Τα τριξίματα μπορεί να ήταν απ' την άγκυρα του πλοίου που απέπλεε, απ' το σκώρο που έτρωγε το ξύλο, απ' το σαράκι μιας ακυβέρνητης πίκρας ή απ' το φοίνικα που κάθε μέρα γέρνει όλο και πιο νότια κατά τη φορά του βοριά. Πανδαμάτορας ο άνεμος, ο χρόνος και ο έρωτας και οι άλλες αγάπες και δεν ξέρεις τι κρατά πιο πολύ στην ψυχή σου και φωσφορίζει. Αν δεν ξέχασες, αν δεν σε συνεπήρε η λάμψη του κακού, αν δεν ανταπέδωσες τα όσα πήγαν να σε πλήξουν, αν άντεξες κι ακόμα στέλνεις καλοσύνη με τα αστέρευτα μάτια σου κι επιμένεις ακόμα και δακρύζεις ακόμα μ’ ένα λόγο καλό σαν να ήταν αυτό και μόνο που γύρευες να σε χορτάσει… 

Μαζί ταξιδεύουμε σαν τα κυπαρίσσια που κάθε τόσο ψηλώνουν, μαζί κατεβαίνουμε σαν τα νερά για τη θάλασσα, μαζί εκεί συναντιόμαστε ακόμα κι αν εσύ ταξιδεύεις για άλλα πλάτη και χάνεσαι και νομίζεις πως πήρες στα χέρια σου όλα τα πηδάλια των νεφών και των πραγμάτων. Λίγος ο ουρανός και στενή η θάλασσα κι αλώνι μικρό η στεριά, εκεί λιχνιζόμαστε, εκεί δοκιμαζόμαστε, εκεί λάμπουμε ή πιο συχνά σκοτεινιάζουμε. 
Ανταμώνουν λοιπόν οι δρόμοι μας θέλεις δεν θέλεις, κοίτα να προλάβεις τον καιρό και τη ζωή σου που βιάζεται, βάδιζε πιο αργά να το νιώθεις πως ζεις, να χορταίνουν την ομορφιά των τοπίων τα μάτια σου, να σ’ αγγίζει η οσμή και η γεύση των όσων περνούν και γέρνουν και φεύγουν χωρίς να λογαριάσουν τι εσύ ονειρεύεσαι και τι γυρεύεις βαθύτερα. Όσο μπορείς απ’ τα τριξίματα, του χρόνου, του φοίνικα, της άγκυρας, της αγάπης, ταίριαξε μια μυστική μουσική να γίνει παραμυθία στον δρόμο σου.

Μου αρέσει!ΣχολιάστεΚοινοποιήστε