Η ΚΑΤΑ ΤΣΙΠΡΑ “ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ”

Η ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΚΤΗΣ Ε.Ε. ΑΝΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΣΕ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ... ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ!  

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ* 

Με άρθρο του που δημοσιεύεται σήμερα στην “Εφημερίδα των Συντακτών”, ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί να απαντήσει στο ερώτημα “Τι είναι αριστερή πολιτική σήμερα”. Πέρα από την αδέξια προσπάθεια του πρωθυπουργού να απολογηθεί για τα εξοντωτικά μέτρα λιτότητας και την εκποίηση του κοινωνικού πλούτου στο διεθνές τοκογλυφικό κεφάλαιο, το άρθρο παρουσιάζει ενδιαφέρον, καθώς για πρώτη φορά, μετά τη μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, αποπειράται να σκιαγραφήσει μια κάποια “στρατηγική”, ένα κάποιο “όραμα”, μια κάποια “θεωρία” για την καινούργια κατάσταση πραγμάτων. Αν μη τι άλλο, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον Αλέξη Τσίπρα ότι αυτή τη φορά δεν αφήνει περιθώρια παρεξηγήσεων και δεν στερείται μιας κεντρικής, κατευθυντήριας ιδέας: αριστερή πολιτική σήμερα σημαίνει πρώτα απ' όλα και πάνω απ' όλα... υπεράσπιση της Ε.Ε. και της θέσης της Ελλάδας στην ευρωζώνη!

Όπως εξηγεί από την πρώτη παράγραφο του άρθρου του, ο πρωθυπουργός είδε το φως το αληθινό στο δικό του δρόμο προς τη Δαμασκό, ή μάλλον την Ιερουσαλήμ και τη Ραμάλα, που επισκέφθηκε πρόσφατα. Εκεί συνειδητοποίησε, όπως μας εκμυστηρεύεται, “πόσο σημαντικό είναι να ζεις σε ένα έδαφος ειρήνης για 70 χρόνια”. Η Ελλάδα που έχει την τύχη να βρίσκεται στην Ευρώπη της ειρήνης δεν πρέπει να λησμονεί ότι βρίσκεται “στο κέντρο ενός τριγώνου περιφερειακών συγκρούσεων που έχουν εκδηλωθεί στη Λιβύη, τη Συρία και το Ιράκ και την Ουκρανία”, μας θυμίζει ο πρωθυπουργός. Φυσικά, οι συγκρούσεις αυτές δεν έπεσαν από τον ουρανό, σαν θεομηνία και ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει καμία δυσκολία να δείξει τον εχθρό και τον φταίχτη: “Ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός αποσταθεροποιεί τη Μέση Ανατολή και συνιστά πλέον τρομοκρατική απειλή για την Ευρώπη”. Επομένως- δικαιούται να συμπεράνει κανείς- όχι μόνο νομιμοποιείται, αλλά είναι αναγκαία η σύμπραξη της Ελλάδας με τους Ευρωπαίους (και τους Ισραηλινούς και τους Αμερικανούς) εταίρους μας για την αντιμετώπιση της κύριας απειλής, του “ισλαμοφασισμού”.  

Βέβαια, η Ε.Ε. έχει κι αυτή τα προβλήματά της, αναγνωρίζει ο αρθρογράφος. Ας όψονται οι “υπερσυντηρητικές δυνάμεις” που “επέβαλαν μια ακραία οικονομική πολιτική που λεηλάτησε τις χώρες του Νότου”, διαπιστώνει ο Αλέξης Τσίπρας εν είδει αποστασιοποιημένου Νορβηγού ή Καναδού αναλυτή, που δεν έχει καμία σχέση με το έγκλημα σε βάρος της Ελλάδας και του λαού της. Αλλά η εν λόγω “λεηλασία” δεν είναι αυτό που κυρίως πρέπει να φοβόμαστε από τις “υπερσυντηρητικές δυνάμεις” της Ευρώπης. Το μεγάλο, το πραγματικά επικίνδυνο ατόπημά τους είναι ότι δεν διστάζουν “να διακινδυνεύσουν ακόμη και τις εσωτερικές ισορροπίες της Ε.Ε. με την απειλή του ελληνικού Grexit”. Ε λοιπόν όχι, δεν θα πέσουμε στην παγίδα τους! No pasaran! Θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί, όσο επώδυνο κι αν είναι, για να μην υπάρξει η παραμικρή πιθανότητα ενός Grexit που θα διαταράξει τις “εσωτερικές ισορροπίες της Ε.Ε.”. Και θα αποδείξουμε στους πάντες “πόσο ανόητοι είναι όλοι αυτοί που ακόμη και σήμερα (σ.σ. ακόμη και σήμερα, μετά το “πρώτη φορά Αριστερά, τρίτη φορά Μνημόνιο”!) επιμένουν να θεωρούν εχθρό της Ευρώπης την Αριστερά”. Κι αν η Ακροδεξιά επελαύνει και δείχνει τα δόντια της, εκμεταλλευόμενη τη λιτότητα και την κοινωνική απόγνωση που σκορπίζει η “υπαρκτή Ε.Ε.”, θα της φράξουμε το δρόμο σε συμπαράταξη με τις “προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης” (διάβαζε: με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία των Ολάντ και ΣΙΑ), κρατώντας τη θέση μας στην “προοδευτική ευρωπαϊκή πρωτοπορία”.  

Δυστυχώς για τον Αλέξη Τσίπρα, η ζοφερή, ευρωπαϊκή πραγματικότητα του σήμερα βοά από μόνη της. Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των κυρίαρχων δυνάμεων της Ε.Ε. (και των Αμερικανών συμμάχων τους) ήταν και είναι καθοριστικός παράγοντας αποσταθεροποίησης στο τρίγωνο του γεωπολιτικού χάους, που ο ίδιος περιγράφει. Η νεοφιλελεύθερη επιδρομή, που δημιουργεί πεδίο δόξης λαμπρό για τη δημαγωγία της Ακροδεξιάς, δεν είναι απλώς αποτέλεσμα κάποιων “υπερσυντηρητικών” πολιτικών, αλλά δομικό στοιχείο της ίδιας της ευρωζώνης και της Ε.Ε. Η κατάλυση στοιχειωδών ελευθεριών στο όνομα του “αντιτρομοκρατικού αγώνα” προχωρεί ακάθεκτη στη Γαλλία του “σοσιαλιστή” και “φίλου της Ελλάδας” Φρανσουά Ολάντ, φέρνοντας ούριο άνεμο στα πανιά της Λεπέν. Με δυο λόγια, η “υπαρκτή Ε.Ε.” της λιτότητας, των Μνημονίων, των πολέμων και της ξενοφοβίας δεν αποτελεί τη λύση, αλλά κομβικό στοιχείο της σημερινής κακοδαιμονίας.  

Αυτό άλλωστε αποδείχθηκε στους επτά μήνες της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, με αποκορύφωμα τη μάχη του δημοψηφίσματος και το πραξικόπημα εναντίον της βούλησης του ελληνικού λαού. Η αναμέτρηση έφτασε στον αποφασιστικό “κόμπο”, στην αναγκαία ρήξη με την ευρωζώνη, χωρίς την οποία η μόνη εναλλακτική λύση ήταν, εκ των πραγμάτων, η ταπεινωτική συνθηκολόγηση. Στα μάτια του συνόλου των εργαζομένων και εκμεταλλευομένων- ανεξάρτητα από το τι ψηφίζουν ή δεν ψηφίζουν στις εκλογές, ανεξάρτητα από το τι θεωρούν ρεαλιστικό σήμερα και τί όχι- οι κυρίαρχοι της Ε.Ε. αποκαλύφθηκαν όχι ως “εταίροι” και “σύμμαχοι”, αλλά ως οικονομικοί τρομοκράτες και βιαστές της λαϊκής κυριαρχίας.  

Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε τότε την επιλογή του, επιλογή που σημάδεψε ανεξίτηλα το πολιτικό του μέλλον. Αρκετοί άνθρωποι που είχαν πιστέψει σ' αυτόν και στο κόμμα του θα ήθελαν να κρατήσουν την κρυφή ελπίδα ότι ήταν μόνο ένας πρόσκαιρος, επιβεβλημένος από τους αρνητικούς συσχετισμούς συμβιβασμός για να συγκεντρώσουμε δυνάμεις, ενόψει της αυριανής, αναπόφευκτης σύγκρουσης.  

Σήμερα, ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του νέου ΣΥΡΙΖΑ δεν τους αφήνει περιθώρια αυταπατών. Αποκαθιστά την αναγκαία “ενότητα θεωρίας και πράξης”, προσαρμόζοντας τη “θεωρία” στη δρομολογημένη πλέον πορεία του. Μια καινούρια, σοσιαλδημοκρατική, υποτελής των Βρυξελλών “Αριστερά της ευθύνης”, μια μεγάλη ΔΗΜΑΡ- ιδού το στρατηγικό “όραμα” που διαγράφεται με σαφήνεια. Το παίρνεις ή το απορρίπτεις, αλλά δεν έχεις δικαίωμα να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου και τους γύρω σου υποκρινόμενος ότι “άλλα ζητάει η ψυχή σου, γι άλλα κλαίει”. Αυτό περίπου είπε στους βουλευτές του ο Αλέξης Τσίπρας, στην πρόσφατη συνέντευξή του στην ΕΡΤ, όταν τους υπενθύμισε ότι “ήξεραν τι θα επακολουθούσε” όταν ψήφιζαν το Μνημόνιο κι όταν δέχονταν να βγουν βουλευτές με λίστες, τις οποίες ο ίδιος κατάρτισε. Δηλαδή: μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Εγώ σας έβγαλα, με λίστα, δεν δικαιούσθε να διαμαρτύρεσθε. Κι αν κάποιοι διακρίνουν οίηση σε όλα αυτά, ε, ο Αλέξης Τσίπρας αισθάνεται ότι “θα ήταν δικαιολογημένη και λίγη οίηση από έναν άνθρωπο που δεν ανήκε σε πολιτικό τζάκι και κατάφερε πρωθυπουργός στα σαράντα του”.  

Συμπέρασμα: Μπορεί ο πρωθυπουργός να μην ξεκαθάρισε “τι είναι Αριστερά σήμερα”, αλλά απάντησε, λόγω και έργω, πολύ ικανοποιητικά στο ερώτημα “τι ΔΕΝ είναι Αριστερά σήμερα”. Είναι κι αυτό κάτι...      

Σάββατο 12 Δεκέμβρη 2015, (ΠΗΓΗ: iskra)

Ακολουθεί το άρθρο του Α. Τσίπρα

Η Αριστερά που μάχεται κατά της λιτότητας δεν είναι εχθρός της Ευρώπης

  Ο πρωθυπουργός με παρέμβασή του στην «Εφ.Συν.» θέτει τους άξονες της πολιτικής της κυβέρνησης και στέλνει μηνύματα εντός και εκτός των συνόρων 

 

Συντάκτης: Αλέξης Τσίπρας

Αριστερή πολιτική είναι η μάχη για την προστασία των συντάξεων, για την υπεράσπιση των πιο αδύναμων, για το δικαίωμα στην εργασία, για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας

Τις προηγούμενες ημέρες, που η ελληνική κυβερνητική αντιπροσωπεία είχε επισκεφτεί την Παλαιστίνη, ένας Παλαιστίνιος αξιωματούχος μάς είπε: «Εσείς οι Ευρωπαίοι δεν μπορείτε να καταλάβετε πόσο σημαντικό είναι να ζεις σε ένα έδαφος ειρήνης για περισσότερο από 70 χρόνια».
Θεωρώ ότι είναι μια διαπίστωση που πρέπει να την σκεφτούμε πολύ σοβαρά. Ειδικά όταν γύρω μας τα σύννεφα της αστάθειας πυκνώνουν, με τρεις κρίσεις να εκδηλώνονται ταυτόχρονα: την οικονομική κρίση, την κοινωνική κρίση και την κρίση που σχετίζεται με το προσφυγικό ζήτημα.
Η γειτονιά μας βρίσκεται στο κέντρο ενός τριγώνου περιφερειακών συγκρούσεων που έχουν εκδηλωθεί στη Λιβύη, τη Συρία και το Ιράκ και την Ουκρανία. Ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός αποσταθεροποιεί τη Μέση Ανατολή και συνιστά πλέον ευθεία τρομοκρατική απειλή για την Ευρώπη.
Η ίδια η Ευρώπη φαίνεται να βρίσκεται σε μια αποφασιστική καμπή. Από τη μια πλευρά, οι υπερσυντηρητικές δυνάμεις επέβαλαν μια ακραία οικονομική πολιτική που λεηλάτησε τις χώρες του Νότου, δεν δίστασαν μάλιστα να διακινδυνεύσουν ακόμα και τις εσωτερικές ισορροπίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης με την απειλή του ελληνικού Grexit.
Από την άλλη, οι δυνάμεις του ακροδεξιού λαϊκισμού υψώνουν φράχτες στα σύνορά τους, περιφρονώντας την κοινά αποφασισμένη πολιτική στο προσφυγικό και πολλαπλασιάζοντας την πίεση στις γειτονικές χώρες.
Ο συνδυασμός της λιτότητας και της ξενοφοβίας, ενισχυμένης μάλιστα από τις τρομοκρατικές επιθέσεις, δημιουργεί το περιβάλλον για την ενίσχυση της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Και εδώ φαίνεται πόσο ανόητοι είναι όλοι αυτοί που ακόμα και σήμερα επιμένουν να θεωρούν εχθρό της Ευρώπης την Αριστερά, που μάχεται ενάντια στη λιτότητα, και όχι την Ακροδεξιά, που μάχεται ενάντια στο ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Μπροστά στην κατάσταση αυτή η Ελλάδα είναι αποφασισμένη να αναδειχτεί σαν δύναμη Δημοκρατίας να διεκδικήσει πρωταγωνιστικό ρόλο στη μάχη που δίνουν οι προοδευτικές δυνάμεις ολόκληρης της Ευρώπης ενάντια στην υπερσυντηρητική αναδίπλωση. Ηθικά και συμβολικά η χώρα και ο λαός μας βρίσκονται ήδη στην προοδευτική ευρωπαϊκή πρωτοπορία.
Η διαπραγμάτευση του προηγούμενου επταμήνου και η κορυφαία στιγμή του Δημοψηφίσματος έφεραν στην επιφάνεια το δημοκρατικό έλλειμμα της Ευρώπης και ξεσκέπασαν τους δογματιστές της λιτότητας. Στο Προσφυγικό είναι η Ελλάδα που δίνει τη μάχη του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης, κρατώντας ζωντανές τις ευρωπαϊκές αξίες. Στο εσωτερικό μέτωπο η σύγκρουση με τα συμφέροντα της διαπλοκής, για δικαιοσύνη, δημοκρατία και ισονομία, διαμορφώνει το υπόδειγμα μιας αριστερής διακυβέρνησης σε περίοδο βαθιάς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.
Ολα αυτά δημιουργούν το πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί και πρέπει να διαμορφωθεί σήμερα μια αριστερή στρατηγική, που να ανταποκρίνεται στις πραγματικές συνθήκες. Γιατί είναι προφανές ότι ούτε η τυφλή σύγκρουση, ούτε η επιστροφή στην αντιπολίτευση, ούτε η οικειοθελής αποχώρηση από τις κυβερνητικές ευθύνες συνιστά αριστερή στρατηγική.
Αντίθετα, αριστερή στρατηγική είναι αυτή που υπερασπίζεται σε κάθε σημείο και σε κάθε επιμέρους μέτωπο την κοινωνική συνοχή. Αυτή που δημιουργεί προϋποθέσεις για τη σταδιακή έξοδο από την κρίση, με αναδιανομή και νέες θέσεις αξιοπρεπούς εργασίας.
Αυτή που επιδιώκει προοδευτικές συμμαχίες στην Ευρώπη, τόσο σε κοινωνικό και πολιτικό όσο και σε κυβερνητικό επίπεδο, για την αναδιάταξη των συσχετισμών. Αυτή που αναδεικνύει ως άμεσο και επιβεβλημένο ευρωπαϊκό στόχο τη διασφάλιση της ειρήνης και τη συνεργασία στην ευρύτερη περιοχή μας.
Οι συνθήκες είναι φυσικά δύσκολες. Ο πρόσφατος Προϋπολογισμός που ψηφίστηκε από τη Βουλή, δεδομένων των συνθηκών και των περιορισμών, ήταν μια σύνθετη άσκηση αναδιανομής.
Ωστόσο μέσα σε ένα πολύ στενό πλαίσιο λιτότητας, που επιβάλλεται από τη Συμφωνία, φροντίσαμε να ενισχύσουμε τους πόρους για κοινωνική πολιτική κατά 820 εκατ. ευρώ, τη χρηματοδότηση για τα νοσοκομεία κατά 300 εκατ. ευρώ, το πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων κατά 350 εκατ. ευρώ, αλλά και να προωθήσουμε τις αναγκαίες προσλήψεις στην Παιδεία, καθώς και τη δημιουργία 200.000 νέων θέσεων απασχόλησης.
Είναι φυσικά πιο απλό και βολικό να καταγγέλλεις εκ του ασφαλούς την κυβερνητική πολιτική -μαζί με την ηγεσία των συνδικάτων που πρωτοστάτησε υπέρ του «Ναι» στο Δημοψήφισμα του Ιουλίου-, αλλά αυτή η πρακτική δεν μπορεί να συγκροτήσει σχέδιο, ούτε βεβαίως αριστερή πολιτική.
Αριστερή πολιτική είναι η μάχη για την προστασία των συντάξεων, για την υπεράσπιση των πιο αδύναμων, για το δικαίωμα στην εργασία, για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας.
Η κυβέρνηση δίνει αυτή τη μάχη, μαζί με την κοινωνία, τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στη διαπραγμάτευση με τους εταίρους, παλεύοντας για τον τελικό στόχο που είναι ο οριστικός απεγκλωβισμός της Ελλάδας από τη θηλιά της λιτότητας.
Κανείς δεν είπε ότι τα πράγματα είναι εύκολα∙ αλλά είναι αφελής όποιος πίστεψε ότι η Αριστερά θα μπορούσε ποτέ να βρεθεί σε θέσεις ευθύνης για τα εύκολα. Τον δρόμο θα πρέπει να τον ανοίξουμε εμείς. Θα το κάνουμε σε συμμαχία με τις κοινωνικές δυνάμεις του τόπου μας και με τις προοδευτικές δυνάμεις ολόκληρης της Ευρώπης. Το μέλλον δεν θα έρθει ποτέ από μόνο του, αν εμείς δεν κάνουμε κάτι γι’ αυτό.
*Πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ