Δεν υπάρχει καλή εξουσία, τι, διάολε, δεν καταλαβαίνουμε; Η κατάσταση, ήγουν, δεν παλεύεται, εφ’ όσον όσοι μιλάνε για δημοκρατία (απλά, καθημερινά πράγματα συνύπαρξης) αντιμετωπίζονται σαν ούφο, όπως λέγαμε παλιότερα.
Είναι ποτέ δυνατόν να διάκεισαι φιλικά προς μια κυβέρνηση επειδή θεωρείς εαυτόν αριστερό και επειδή, προσέτι, η εν λόγω κυβέρνηση αυτοαποκαλείται αριστερή την ώρα που έχει κατακρεουργήσει θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών και άρα είναι εχθρική προς την κοινωνία;
Πού ζούμε; Τόση παιδεία, τόσες συναναστροφές, εκεί καταλήγουν; Μπας και είναι λειψός ο πολιτισμός μας; Ισως, αλλά τι σημαίνει πάλι πολιτισμός;
Τι είναι η πνευματική και ψυχική ευρυχωρία, ποιο είναι το κινούν αίτιον του είναι μας, τι σκ.... σημαίνει ήθος και αξιοπρέπεια;
Και τι στρεψοδικία... Δεν μπορείς, εάν θεωρείσαι αριστερός, να κάνεις κριτική στην κυβέρνηση, αυτό το κάνουν οι δεξιοί. Μάλιστα.
Δηλαδή κριτική από τα αριστερά δεν νοείται, ειδικά όταν προέρχεται από οργή και αγανάκτηση (διότι αυτά είναι πάθη και τι δουλειά έχουν τα πάθη με τη συμμόρφωση και την αριστερή ομοιοπαγία; Ελα, ντε).
Οταν μια δεξιά κυβέρνηση σου αρπάζει το σπίτι και σε πετάει στον δρόμο οφείλουμε, σύμπασα η κοινωνία, σύμφωνα με τους αριστερούς φωστήρες, να ξεσηκωθούμε, να καταγγείλουμε, να διαμαρτυρηθούμε, να αποτρέψουμε την αρπαγή.
Ναι. Οταν, όμως, μια αριστερή κυβέρνηση πράττει ακριβώς το ίδιο (και χειρότερα) τότε σφυρίζουμε κλέφτικα, διότι είμαστε αριστεροί και δεν αποδεχόμαστε ότι η ιδεολογία μας είναι μια πομφόλυξ, αφού και η κυβέρνηση είναι αριστερή.
Κλείνουμε τα μάτια μπροστά στη φρίκη για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα. Τι ταύτα προς δημοκρατίαν, ω, σύντροφοι;
Τι νόημα έχει να γράφεις ότι η κάθε επαναστατική αλλαγή οφείλει να είναι πρώτα και κύρια πολιτισμική, ξερίζωμα δηλαδή του άρρωστου «εγώ» και οβελισμός κάθε απηρχαιωμένης σχέσης κοινωνικής ζωής που βασίζεται στην ιδιοκτησία, στον πλουτισμό, στην κενοδοξία;
Εγραφε ο Καστοριάδης (αλλά ποιος τον διαβάζει πια...) ότι «για να υπάρξει μια επανάσταση, πρέπει να συμβούν βαθιές αλλαγές στην ψυχοκοινωνική οργάνωση του δυτικού ανθρώπου, στη στάση του απέναντι στη ζωή...».
Μου φαίνεται ότι δεν χαμπαριάζουν οι εθισμένοι ιδεολόγοι (που αντιμέτωποι με την πράξη γίνονται χυδαίοι πραγματιστές, έξω από γούστο και αισθητική, ήθος και σεβασμό). Ούτε θα χαμπαριάσουν ποτέ.
Αυτό, βεβαίως, είναι δικαίωμά τους· το πρόβλημα αρχίζει όταν νομίζουν ότι ο εθισμός τους είναι εμβαπτισμένος στη δημοκρατία, σε αριστερή τάχα μου ιδεολογία.
Είναι τόσο το σκότος που επικρατεί ώστε -άκουσον!- προκαλεί νήδυμον σε όλους μας σχεδόν. Μπα, λέμε, για να μιλάνε έτσι εύκολα κάτι πρέπει να ξέρουν περισσότερο.
Αν αυτή είναι η αριστερή ιδεολογία, ευχαριστούμε, δεν γουστάρουμε (έτσι, χωρίς επιχειρήματα!).
Δεν έχουν νόημα όλα αυτά ίσως, αλλά ενδεχομένως να (παρα)έχουν, τουλάχιστον για τα παιδιά μας ή για κάποιον ποιητή ή συγγραφέα του παρόντος μέλλοντος. Μάλιστα.
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου