«Το φαίνεσθαι είναι και Είναι» λέει ο Χάιντεγκερ. Και έχει απόλυτο δίκιο. Λοιπόν, αυτή η κυβέρνηση θα πρέπει ν’ αρχίσει επιτέλους να φροντίζει λίγο περισσότερο ό,τι αφορά το φαίνεσθαι… αλλά επί της ουσίας. Θα πρέπει δηλαδή ν’ αρχίσει να φροντίζει το Είναι της το οποίο έχει φανερώματα διόλου ευχάριστα τα οποία με τη σειρά τους έχουν δυσάρεστες επιδράσεις στην κοινωνική ψυχολογία ενός εξαιρετικά κουρασμένου λαού ο οποίος δεν είναι διατεθειμένος να συγχωρήσει την παραμικρή παρέκκλιση και την παραμικρή παρασπονδία που θα… φαίνεται ότι δεν τον λογαριάζει.
Στην κατάσταση που ζούμε (αυτή την ακραία κατάσταση μιας θλιπτικής καθημερινότητας), η κυβέρνηση θα πρέπει να αντιληφθεί ότι για να γίνουν κατανοητές οι πράξεις τής μεγάλης και υπερώνυμης πολιτικής από τον λαό που χειμάζεται, δεν αρκούν οι – εν πολλοίς ατελέσφορες – διαχύσεις της, άλλοτε σωστά και άλλοτε καταστροφικά, μέσω μιας γενικής δημοσιότητας. Αυτό είναι σχεδόν τίποτα, αν δεν υποστηριχτεί από το δείγμα του φαίνεσθαι. Το οποίο θα έχει τον προσωπικό παραλήπτη του σε όλο το φάσμα της μικρονυμίας.
Άλλωστε από τους προσωπικούς παραλήπτες διαμορφώνονται – ακαριαία κάποτε, όπως μάλλον δεν έχει αντιληφθεί ακόμα αυτή η κυβέρνηση – οι καθολικές συνειδήσεις της κοινωνίας. Το παραμικρό διαχέεται. Επειδή και η παραμικρή ενέργεια διαχέεται όχι εν κενώ, αλλά ως πράξη μιας ανελέητης ταξικής συμπλοκής, όπου το φαίνεσθαι αποτελεί όπλο του Είναι, θέλω να πω ότι το να μην προβαίνεις σε ενέργειες που να προσβάλουν το εξαιρετικά τεντωμένο κοινό αίσθημα, δεν είναι πολιτικαντισμός. Είναι απόδειξη του Φαίνεσθαι ενός Είναι που αντιλαμβάνεται πλήρως σε ποιόν κόσμο ζει, σε ποια στιγμή ζει και ποιόν λαό (διότι περί του λαού, ομιλούμε, έτσι;) υπηρετεί. Έτσι κι αλλιώς, η ταξική μεροληψία έχει πολλές εκφάνσεις.
Επιμένω λοιπόν ότι η κυβέρνηση δεν έχει αντιληφθεί ακόμα ότι «το φαίνεσθαι, είναι και Είναι». Όταν ένα μάτσο μπάτσοι πλακώνουν έναν δύστυχο καστανά, δεν αρκούν οκτακόσιες ώρες ομιλίας από τους Τσίπρες και τους Δραγασάκηδες για τα οικονομικά μεγέθη, να αναπληρώσουν το φαίνεσθαι ενός Είναι που στραβοπατάει. Όταν ο Πρωθυπουργός ζητάει μεν εξηγήσεις από τον αρμόδιο υπουργό (το τι απαντήσεις δόθηκαν δεν το μάθαμε) αλλά δηλώνει ότι «οι έλεγχοι θα συνεχιστούν» (των οικονομικών ελέγχων, στην μέγγενη των οποίων υπέπεσε ο δύστυχος καστανάς και η άλλη η δύστυχη που πούλαγε μαϊντανό χωρίς άδεια το λάθος της οποίας προστιμήθηκε με 5.000€), τότε το φαίνεσθαι της κυβέρνησης παραπαίει.
Όταν μια κυβέρνηση φαίνεται ότι δεν αντιλαμβάνεται πως η δυστυχία βγάζει τους γέρους στις γωνίες και αυτό το περιέχει στη γενική φοροαποφυγή και φοροδιαφυγή, τότε το Είναι της πάσχει. Με αποτέλεσμα το υπόλοιπο των προσπαθειών της να είναι ανύπαρκτης πειθούς, άρα και εχθρικής πολιτικής συμμετοχής της κοινωνίας στην προσπάθεια εξόδου από την κρίση. Οπότε τι; Καταστροφή. Όχι για την Κυβέρνηση μόνο. Αυτό είναι το λιγότερο. Καταστροφή για τον ελληνικό λαό που θα κλειστεί στο καβούκι του αποδεχόμενος φρικώδεις λύσεις τυφλωμένος από τον πανικό της απελπισίας.
Άρα λοιπόν αν το φαίνεσθαι αυτής της Κυβέρνησης, ειδικά αυτής της Κυβέρνησης, που φάνηκε ότι είναι διαφορετική από τις προηγούμενες, αναφανεί υπό το σκληρό φως της εξουσίας – ως καταφρονητικό και περιφρονητικό προς το πολιτικό της υποκείμενο - τότε δεν θα ξέρουμε που να κρυφτούμε. Εμείς, η Αριστερά. Που καθόλου δεν ευθυνόμαστε για τις περιφρονήσεις και τις καταφρονήσεις αυτής της κυβέρνησης.
Όλοι εμείς που καθόλου δεν «γεννηθήκαμε για την καταστροφή», αλλά αντιθέτως «μ’ επιμονή και επιλογή και βάσανα γίναμε αυτό που γίναμε» που λέει και ο Γιάννης Ρίτσος. Είναι βλέπετε θέμα διαφορετικού φαίνεσθαι. Και, επομένως διαφορετικού Είναι. Σ’ αυτό το Είναι πρέπει να επιμείνει η Κυβέρνηση. Δεν είναι απλώς δύσκολο, είναι δυσκολότερο και από την διαπραγμάτευση. Γιατί το Είναι δεν φαίνεται, ενώ «το φαίνεσθαι είναι και Είναι».
ArtiNews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου