Να ξορκίσουμε τη θλίψη

Γράφει ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΗΣ

Μη λες πολλά και κλείνουν τ' αυτιά που ήταν να σ' ακούσουν με τα ίδια και τα ίδια βαρετά της πλήξης. Το σκυλάκι στο καλντερίμι των Λευκών πρόβαλε «υλακώντας ή βγάζοντας τη γλώσσα» να σου ευχηθεί απ' τη γωνιά του τοίχου κάτω, άλλη διάλεκτο μιλούν οι ψυχές αυτές για πιο ευφάνταστα αυτιά, έσκυψαν οι γυναίκες κι άσπρισαν με ασβέστη τις άκρες στις ψαρόπλακες.
 Όσο λευκό και να βάλεις στην καρδιά σου, όσο ασβέστη κι αν βρεις να γαλακτίσεις, ακούγονται απ’ το στενό αυτό και το σπίτι πιο πάνω και απ’ την μεγάλη αυλή πιο κάτω με τα λουλούδια οι κραυγές της μητέρας και άλλες του πένθους κι έχουν πια σκληρύνει από τόσο πόνο οι πλάκες του γρανίτη κάτω που πατάς. 

Περιμένουμε να βρέξει να γυαλίσουν τα λέπια τους, ν' ανθίσει η συγκίνηση που μας βαραίνει με ρόδινο άνθος στην κώχη του δρόμου, στην άκρη του τοίχου, στο ρήγμα της ζωής σου. Περιμένουμε αλλά δεν ξέρω πια τι, ίσως να περάσεις πάλι από 'κει που ήταν το λιοτρίβι με τη μυρωδιά του λαδιού, να ξανακούσουμε τα νερά να κατρακυλούν στο χείμαρρο κάτω παρασέρνοντας μαζί με τη μούργα και τα όσα της πίκρας κρατάς και σε λιώνουν. 
Αν εδώ είναι το νόημα, ένα λουλούδι-σκυλάκι χειμωνιάτικα στη ρωγμή του τοίχου, αν αρκεί αυτό για να σταθείς στα πόδια σου, σκέψου κι εσύ κάτι κόκκινο ν’ απαντήσεις, έτσι από πείσμα, από δύναμη, από ανάγκη να βρούμε τα λόγια και να κάνουμε πέρα, να ξορκίσουμε τη θλίψη και το κακό που μας βαραίνουν.