Γράφει ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΗΣ
Οι Κυκλαδίτες δεν ήταν μόνο ναυτικοί, ψαράδες, αγρότες και κτηνοτρόφοι, αλλά και μεταλλωρύχοι. Κάθε νησί έχει τα ορυκτά του και τις πέτρες του. Αν η Πάρος έχει το μάρμαρο, η Νάξος έχει το σμυρίγλι, η Σέριφος τον αιματίτη και τον μαγνητίτη (ορυκτά σιδήρου), η Σίφνος σίδηρο και μολύβι, η Αμοργός βωξίτη, η Τήνος τάλκη (πέτρα που απ' το αλεύρι της γίνεται το ταλκ!), η Μήλος τα πάντα και θειάφι ακόμα απ' τα ηφαίστεια (θείον) και η Μύκονος όχι μόνο ρουμς ατέλειωτα και τα νάζια της πλουτοκρατίας που παραθερίζει εκεί, αλλά και βαρυτίνη, που βρίσκεται και στην Αντίπαρο.
Έχουμε λοιπόν να πούμε πολλά, αλλά δεν είναι της ώρας. Απλά τα ορυχεία πρέπει να προστατευτούν να μην κλέβουν κρύσταλλους διάφοροι εσωτερικού και εξωτερικού, και ο Δήμος να προμηθευτεί ορυκτά και τον σπάνιο κατακόκκινο γρανάτη, ώστε να αρχίσει να σκέφτεται το γεωλογικό μουσείο πού ήδη έπρεπε να είχε γίνει. Να δώσει σε ικανούς γεωλόγους μια εργασία, ώστε να μελετήσουν τα ορυκτά της περιοχής και να καταλήξουν σε μια έκθεση για τα σχολεία και την ιστορία του νησιού.
--------------------------------------------------------------
Το 1890 ο Ιταλός Αντ. Νοβάρα εκμεταλλεύεται στην Αντίπαρο το σίδηρο και το μαγγάνιο μέχρι το 1912.
Τα σημαντικότερα ορυχεία της Αντιπάρου ήταν τα ορυχεία ψευδαργύρου στη θέση "Κακή Σκάλα". Η λειτουργία τους άρχισε πριν το 1890 και κράτησε κατά πε-ριόδους μέχρι το 1937. Τα εκμεταλλεύτηκε κυρίως η Γαλλική Εταιρία Λαυρίου.
Δεύτερα σε αξία ήταν τα ορυχεία μολύβδου (γαληνίτης) στον Άγιο Γεώργιο. Οι εργασίες τους άρχισαν πριν το 1900 από κάποιον Σοάνη και έπειτα ανέλαβε η Εταιρεία Λαυρίου. Από το 1953-54 τα ανέλαβε Εταιρία από τους Νικ. Κατσουρό και Ιω. Καρλή, η οποία τα δούλεψε μερικά χρόνια και έκλεισε. Αυτήν ακριβώς την περίοδο λειτουργούν για λίγο τα ορυχεία μαγγανίου στα Θαψανά της Πάρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου