ΣΤΑΘΕΡΑ ΣΤΟ ΕΔΑΦΟΣ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΙΚΟΥ – ΜΑΖΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

Του ΠΑΝΟΥ ΚΟΣΜΑ*    

Το τελευταίο διάστημα, σημαντικά γεγονότα στη Λ. Αμερική, τη Μ. Ανατολή και την Ευρώπη -για να μείνουμε στις πιο σημαντικές «εστίες» των εξελίξεων- διαμορφώνουν μια συγκυρία δύσκολη και πιεστική για το κίνημα και την Αριστερά: δεξιά αντεπίθεση στη Λ. Αμερική (ανατροπές από τα δεξιά στην Αργεντινή και τη Βενεζουέλα), στρατιωτικός νόμος και κράτος «έκτακτης ανάγκης» στο Παρίσι, η άνοδος της άκρας δεξιάς όχι μόνο στην κεντρική αλλά και στη δυτική και νότια Ευρώπη, σε μια Ευρώπη της λιτότητας, του αυταρχισμού και του ρατσισμού, στήριξη από το πορτογαλικό Μπλόκο της Αριστεράς και το πορτογαλικό Κ.Κ. μιας σοσιαλφιλελεύθερης κυβέρνησης, διαφαινόμενη όχι απλώς εκλογική αλλά και πολιτική ήττα του PODEMOS στην Ισπανία, δυναμική μετατροπής του διαρκούς πολέμου στη Συρία σε περιφερειακή και διεθνή σύγκρουση με το δράμα των προσφύγων να κορυφώνεται και τα τύμπανα του πολέμου να χτυπούν όλο και πιο δυνατά.

Στο εσω­τε­ρι­κό, η μνη­μο­νια­κή στρο­φή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και η υλο­ποί­η­ση του σκλη­ρού τρί­του μνη­μο­νί­ου, δια­μορ­φώ­νουν μια κα­τά­στα­ση δύ­σκο­λη για τη Ρι­ζο­σπα­στι­κή - Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά και το κί­νη­μα, αλλά και για την ίδια την κυ­βέρ­νη­ση, που κάνει «ασκή­σεις πα­τι­νάζ σε λεπτό στρώ­μα πάγου».  

ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ''ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ ΗΤΤΑ''  

Αναμ­φί­βο­λα, πρό­κει­ται για μια δυ­σμε­νή εξέ­λι­ξη στη συ­γκυ­ρία και το συ­σχε­τι­σμό δυ­νά­με­ων. Αναμ­φί­βο­λα, ο «δε­ξιός» άνε­μος είναι ισχυ­ρός. Αναμ­φί­βο­λα, βιώ­νου­με απο­τυ­χί­ες και υπο­χω­ρή­σεις ση­μα­ντι­κές. Όμως, η εκτί­μη­ση δεν θα είναι ολο­κλη­ρω­μέ­νη αν δεν εξε­τά­σου­με, ταυ­τό­χρο­να και σε συν­δυα­σμό, την κα­τά­στα­ση του αντι­πά­λου, των δυ­νά­με­ων του κα­πι­τα­λι­σμού και του ιμπε­ρια­λι­σμού. Η βα­σι­κή δια­πί­στω­ση είναι ότι οι δυ­νά­μεις του συ­στή­μα­τος βιώ­νουν ένα στρα­τη­γι­κό αδιέ­ξο­δο: 8 χρό­νια ύστε­ρα από το ξέ­σπα­σμα της κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης, όχι μόνο δεν έχουν συ­γκε­ντρω­θεί οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις αλλά δεν υπάρ­χει καν η «γε­νι­κή φόρ­μου­λα» για την έξοδο απ’ αυτήν. Το σύ­στη­μα ξέρει να βγαί­νει από τις κρί­σεις του με μα­ζι­κές κα­τα­στρο­φές ζω­ντα­νής και νε­κρής ερ­γα­σί­ας, αλλά οι κα­τα­στρο­φές που επέ­φε­ραν η ύφεση ή οι­κο­νο­μι­κή επι­βρά­δυν­ση και η σκλη­ρή λι­τό­τη­τα απο­δεί­χτη­κε ότι δεν είναι αρ­κε­τές για την έξοδο από την κρίση. Το δε­δο­μέ­νο αυτό έχει τε­ρά­στιες συ­νέ­πειες: εγκα­θι­στά μια διαρ­κή ρευ­στό­τη­τα, μια διαρ­κή κρίση ηγε­μο­νί­ας, μια μό­νι­μη αδυ­να­μία να επι­βλη­θεί η κα­πι­τα­λι­στι­κή και ιμπε­ρια­λι­στι­κή «τάξη». Η κρίση περ­νά­ει έτσι από την οι­κο­νο­μι­κή βάση στο πο­λι­τι­κό, θε­σμι­κό και ιδε­ο­λο­γι­κό εποι­κο­δό­μη­μα, στις επι­μέ­ρους χώρες, στην Ευ­ρω­ζώ­νη, στις ισορ­ρο­πί­ες και τη στα­θε­ρό­τη­τα της ιμπε­ρια­λι­στι­κής πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης.  

Η πο­λι­τι­κή ψυ­χο­λο­γία που δια­μορ­φώ­νε­ται πάνω στην πε­ποί­θη­ση ότι βιώ­νου­με ένα «ιστο­ρι­κό δράμα», μια ορι­στι­κή και συ­ντρι­πτι­κή ήττα, δεν είναι μόνο πολύ απαι­σιό­δο­ξη για τις προ­ο­πτι­κές ανα­σύ­ντα­ξης και αντε­πί­θε­σης του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς, αλλά και πολύ αι­σιό­δο­ξη για την κα­τά­στα­ση του αντι­πά­λου. Από στρα­τη­γι­κή άποψη, εί­μα­στε σε μια κα­τά­στα­ση δι­πλής αδυ­να­μί­ας των αντί­πα­λων στρα­το­πέ­δων της τα­ξι­κής πάλης πα­γκό­σμια. Οι υπο­χω­ρή­σεις και οι ήττες για τις οποί­ες μι­λή­σα­με λει­τουρ­γούν σε αυτό το πλαί­σιο, γι’ αυτό δεν έχουν ούτε ορι­στι­κό ούτε συ­ντρι­πτι­κό χα­ρα­κτή­ρα.  

Η εκτί­μη­ση αυτή έχει θε­με­λιώ­δη ση­μα­σία.  

ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ ΣΤΟ ΕΔΑΦΟΣ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ – ΜΑΖΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Αν έτσι έχουν τα πράγ­μα­τα, τότε το άμεσο, κρί­σι­μο, κε­ντρι­κό και εντε­λώς «υπαρ­ξια­κής» ση­μα­σί­ας πο­λι­τι­κό κα­θή­κον για τις δυ­νά­μεις της Ρι­ζο­σπα­στι­κής - Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς είναι να εφαρ­μό­σει κα­τε­πει­γό­ντως ένα σχέ­διο ανα­σύ­ντα­ξης, πο­λι­τι­κής και κι­νη­μα­τι­κής. Οι πο­λι­τι­κές επι­λο­γές που, συ­νει­δη­τά ή διά της πα­ρα­λεί­ψε­ως, ευ­νο­ούν τη δια­σπο­ρά και την κα­τά­τμη­ση των δυ­νά­με­ων, η πο­λι­τι­κή ψυ­χο­λο­γία του «τάιμ άουτ» για να ερευ­νή­σου­με εις βάθος τα αίτια της ήττας, να ανα­στο­χα­στού­με και να επα­να­προσ­διο­ρι­στού­με, είναι ενά­ντια σε αυτό το κε­ντρι­κό κα­θή­κον. Σε ένα τέ­τοιο έδα­φος η πο­λι­τι­κή απο­γο­ή­τευ­ση θα γε­νι­κευ­τεί, διά­φο­ρες «σχο­λές» και εκλο­γι­κεύ­σεις που θα ευ­νο­ούν τον πο­λι­τι­κό ανα­χω­ρη­τι­σμό θα αν­θή­σουν, και η «συ­ντρι­πτι­κή ήττα» θα απο­δει­χτεί αυ­το­ε­πι­βε­βαιού­με­νη προ­φη­τεία.  

Έχου­με υπο­στεί αναμ­φί­βο­λα μια ση­μα­ντι­κή ήττα. Όμως, θα ήταν τε­ρά­στιο λάθος, με εν­δε­χο­μέ­νως ανυ­πο­λό­γι­στες και μα­κρο­χρό­νιες συ­νέ­πειες, αν χα­ρί­ζα­με «οι­κειο­θε­λώς» στον αντί­πα­λο μια νίκη που ακόμη δεν έχει πε­τύ­χει και μόνο τα δικά μας λάθη μπο­ρούν να του χα­ρί­σουν: τη νίκη να ολο­κλη­ρώ­σει αδια­τά­ρα­κτα την υλο­ποί­η­ση του μνη­μο­νια­κού προ­γράμ­μα­τος και να μας κα­θη­λώ­σει ξανά στο πο­λι­τι­κό πε­ρι­θώ­ριο, σε μια κα­τά­στα­ση αδυ­να­μί­ας να κά­νου­με πραγ­μα­τι­κά κε­ντρι­κή - μα­ζι­κή πο­λι­τι­κή, δη­λα­δή πο­λι­τι­κή με αντί­κρι­σμα στο συ­νο­λι­κό συ­σχε­τι­σμό δυ­νά­με­ων. Αυτό το με­τε­ρί­ζι, της κε­ντρι­κής - μα­ζι­κής πο­λι­τι­κής, δεν πρέ­πει να το πα­ρα­δώ­σου­με αμα­χη­τί με βάση τη θε­ω­ρία ότι έχου­με ητ­τη­θεί «ορι­στι­κά» και «συ­ντρι­πτι­κά». Η επι­στρο­φή σε έναν «κι­νη­μα­τι­σμό» των διε­σπαρ­μέ­νων αντι­στά­σε­ων που δεν εντάσ­σο­νται (στην πράξη και όχι με δια­κη­ρύ­ξεις καλών προ­θέ­σε­ων) σε ένα συ­νο­λι­κό σχέ­διο μάχης με τα μνη­μό­νια και τη λι­τό­τη­τα, σε μια προ­ο­πτι­κή πο­λι­τι­κής ανα­τρο­πής, ση­μαί­νει επι­στρο­φή στα «μο­λυ­βέ­νια χρό­νια» της πο­λι­τι­κής πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­σης. Οι δια­λυ­τι­κές της συ­νέ­πειες θα είναι δια­λυ­τι­κές και εκ­φυ­λι­στι­κές σε μα­κρο­χρό­νια βάση.  

ΜΑΖΙΚΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ – ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ  

Η μάχη μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν ήταν μά­ταιη, η συ­γκρό­τη­ση της ΛΑΕ και η μάχη των εκλο­γών (ανε­ξάρ­τη­τα από την εκλο­γι­κή ήττα γης ΛΑΕ) δεν ήταν αμε­λη­τέα γε­γο­νό­τα. Αντί­θε­τα, οι μάχες αυτές ήταν σω­τή­ριες για τις δυ­να­τό­τη­τες ανα­σύ­ντα­ξης του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς - χωρίς αυτές η ήττα θα ήταν πράγ­μα­τι συ­ντρι­πτι­κή, με εκτε­τα­μέ­να φαι­νό­με­να εκ­φυ­λι­σμού, πα­ραί­τη­σης και απο­στρά­τευ­σης. Έχει τε­ρά­στια ση­μα­σία και δεν είναι κα­θό­λου μικρό γε­γο­νός ότι στην «προ­δο­σία» του Τσί­πρα και της ηγε­τι­κής του ομά­δας υπήρ­ξε άμεση και μα­ζι­κή απά­ντη­ση. Μια ματιά στη μα­ζι­κό­τη­τα και τη χρο­νι­κή αμε­σό­τη­τα των απα­ντή­σε­ων που υπήρ­ξαν σε με­γά­λες ιστο­ρι­κές προ­δο­σί­ες, πεί­θει ότι δεν είναι κα­θό­λου δε­δο­μέ­νες και εύ­κο­λες – ας ανα­λο­γι­στού­με την προ­δο­σία της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας στον Πρώτο Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο, τη Βάρ­κι­ζα ή πιο πρό­σφα­τα το «βρό­μι­κο ’89»…  

Με αυτή την πο­λι­τι­κή «προί­κα», οι εν­θαρ­ρυ­ντι­κές τά­σεις ανα­σύ­ντα­ξης του κι­νή­μα­τος, η συ­σπεί­ρω­ση με­ρι­κών χι­λιά­δων αγω­νι­στών/στριών πα­νελ­λα­δι­κά στις τά­ξεις της ΛΑΕ, η βα­σι­κά θε­τι­κή απο­τί­μη­ση της πρό­σφα­της Πα­νελ­λα­δι­κής της Συ­νά­ντη­σης και η δρο­μο­λό­γη­ση των δια­δι­κα­σιών της Ιδρυ­τι­κής της Συν­διά­σκε­ψης, απο­τε­λούν τις πο­λύ­τι­μες αρ­χι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις για την (ανα)συ­γκρό­τη­ση μιας Ρι­ζο­σπα­στι­κής - Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς που θα είναι όχι απλώς ανά­χω­μα στις συ­στη­μι­κές πιέ­σεις, όχι απλώς χώρος επού­λω­σης των πλη­γών της ήττας, αλλά πάνω απ’ όλα ερ­γα­λείο για να κά­νου­με μα­ζι­κή πο­λι­τι­κή: «συλ­λο­γι­κός ορ­γα­νω­τής» της κε­ντρι­κής πο­λι­τι­κής μάχης για την κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων και την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας και «πο­λι­τι­κό επι­τε­λείο» για την εκ­πό­νη­ση ενός σχε­δί­ου πο­λι­τι­κής ανα­τρο­πής και την υλο­ποί­η­ση ενός με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος για το σο­σια­λι­σμό.

Η απα­ραί­τη­τη αυ­το­κρι­τι­κή και ανα­ζή­τη­ση των αι­τιών της ήττας και των υπο­χω­ρή­σε­ων μόνο στο πλαί­σιο μιας τέ­τοιας προ­σπά­θειας, στο πλαί­σιο της μάχης να ανα­συ­στή­σου­με τη δυ­να­τό­τη­τα να κά­νου­με κε­ντρι­κή - μα­ζι­κή πο­λι­τι­κή, μπο­ρεί να είναι γό­νι­μη και απο­τε­λε­σμα­τι­κή, κι όχι συ­νώ­νυ­μη των ποι­κί­λων μορ­φών του πο­λι­τι­κού ανα­χω­ρη­τι­σμού.  

Θέ­λου­με τη ΛΑΕ ένα πο­λι­τι­κό μέ­τω­πο «ανοι­χτό και υπό κα­τα­σκευή», πο­λι­τι­κό χώρο σύ­γκλι­σης, συ­νύ­παρ­ξης και συ­νερ­γα­σί­ας για τις δυ­νά­μεις της αντι­μνη­μο­νια­κής Ρι­ζο­σπα­στι­κής και Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς. Με πλήρη σε­βα­σμό στις ανά­γκες όλων των τά­σε­ων και ρευ­μά­των να «αφο­μοιώ­σουν» τις εξε­λί­ξεις, πρέ­πει ωστό­σο να το­νί­σου­με ότι ήρθε η ώρα των με­γά­λων απο­φά­σε­ων για μια τέ­τοια συ­στρά­τευ­ση.  

Η Ελ­λά­δα, «αδύ­να­μος κρί­κος» της κρί­σης χθες και σή­με­ρα, «προ­κε­χω­ρη­μέ­νο φυ­λά­κιο» της πάλης για την κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων και την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας έως πρό­σφα­τα, μπο­ρεί να γίνει το «προ­κε­χω­ρη­μέ­νο φυ­λά­κιο» της ανα­σύ­ντα­ξης της μα­ζι­κής Ρι­ζο­σπα­στι­κής - Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς τώρα και στο μέλ­λον. Η κρίση ηγε­μο­νί­ας της άρ­χου­σας τάξης και η κρίση και αστά­θεια του πο­λι­τι­κού της συ­στή­μα­τος, που πολύ πρώ­ι­μα με­τα­σχη­μα­τί­ζο­νται σε αστά­θεια της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - ΑΝΕΛ, αλλά και οι τε­ρά­στιες «πο­σό­τη­τες» οργής που συσ­σω­ρεύ­ο­νται κάτω από το λεπτό στρώ­μα πάγου όπου εξε­λίσ­σο­νται οι κυ­βερ­νη­τι­κές μα­νού­βρες, μας τρο­φο­δο­τούν με όλο το ανα­γκαίο υλικό.

*Πηγή: rproject.gr

Σάββατο 19 Δεκέμβρη 2015