Ο «αναβρασμός» που παρατηρείται στα τάχα μου κεντροαριστερά αλλά και κεντροδεξιά σχήματα δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι σπασμωδικές κινήσεις του πολιτικού συστήματος να επανεύρει την ισχύ της δομής του. Οι συνθήκες ευνοούν την επικράτεια της επίφασης δημοκρατικότητας εκ μέρους όλων.
Πρόκειται, πράγματι, για σπασμωδικές κινήσεις, μια και οι περίπου μισοί πολίτες της χώρας απέχουν από την (ύψιστη, λεν) διαδικασία των εκλογών και οι άλλοι μισοί βολοδέρνουν στα κύματα της ασάφειας, της ιδεολογικής σύγχυσης· πολλοί βγάζουν τα σώψυχά τους στο διαδίκτυο -και πάπαλα.
«Μπήκα» πρόσφατα σ’ αυτό το «κοινωνικό», «απελευθερωτικό», «επικοινωνιακό» ή όπως αλλιώς το αποκαλούν δίκτυο και τα ‘χασα από το μένος και την απολυτότητα που διακρίνει πολλούς από τους χρήστες του.
Ενας νέος (θαυμαστός) κόσμος. Σκέφτομαι ότι δεν κάνει και τόσο κακό σε κάποιον όποτε κι αν ανακαλύπτει την πυρίτιδα ή την Αμερική (ή την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το Κουαρτέτο, τον Καρτέσιο και λοιπά συμπαρoμαρτούντα).
Παύει να νιώθει βλαξ ή αφελής. Παύει; Ενας θεός ξέρει πού αρχίζει και πού τελειώνει η βλακεία και ο φανατισμός. Δεν είναι να δώσεις βάση σε τούτη την ηλεκτρονική επικοινωνία.
Ο,τι κατεβάζει η κούτρα του καθενός εμφανίζεται στην οθόνη -και ο θεός (πάλι) βοηθός. Ουδείς, σχεδόν, διαβάζει ή απαντά σύμφωνα -τουλάχιστον- με τον κώδικα της δεοντολογίας και την κατίσχυση του κοινού νου. Μπα; Επιπλέον διακρίνεται ότι οι εφημεριδογράφοι επηρεάζονται σημαντικά απ’ όλες τις ασυναρτησίες και τους πληγωμένους εγωισμούς που παρελαύνουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, καλέ.
Οσο πάνε και απομακρύνονται η έρευνα, το ρεπορτάζ, το σχόλιο, εκείνα δηλαδή που ενσαρκώνουν την έντυπη δημοσιογραφία. Οδηγός και φάρος όλων (πολλών, τέλος πάντων) είναι ο εντυπωσιασμός (που συνήθως είναι φτηνός εξυπνακισμός και άρνηση του διαλόγου) και η χειραγώγηση, μια και είναι δύσκολο να εντοπιστεί το ψεύδος και η αντικειμενικότητα των ψυχορμήτων του καθενός.
Μέσα σ’ ένα τέτοιο κλίμα προσπαθούν οι κεντροαριστεροί να επικρατήσουν των κεντροδεξιών και τούμπαλιν· δεν βαριέσαι. «Σφήνες», κραυγές, ανομολόγητα πάθη και εξευτελιστικές συγκρούσεις μετεωρίζονται στην πολιτική σφαίρα επιρροής.
»Η αγορά ανίκητη, οι πολιτικοί αυτοακυρωμένοι, οι πολίτες δώθε-κείθε. Ποια Κεντροαριστερά; Και ποια Κεντροδεξιά; (Δεν χρειάζεται να αναρωτηθούμε «ποια Αριστερά»;).
Γνωρίζουν, όμως, οι πασχίζοντες να φτιάξουν αυτά τα σχήματα ότι στο τέλος (όποιο κι αν είναι αυτό) θα νικήσουν. Είτε εμμέσως είτε άμεσα θα τρυπώσουν στα στασίδια της εξουσίας, θα κυβερνήσουν ξανά, θα μας «σώσουν» και η ζωή συνεχίζεται. Συνεχίζεται, όμως;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου