Συντάκτης: Αποφασισμένοι να ξεκινήσουν το εργοστάσιο χωρίς αφεντικά, με σθένος ώστε να ανακτήσουν την αξιοπρέπειά τους εμφανίζονται οι πρώην εργαζόμενοι της εταιρείας Παπαδόπουλος-Παγούρας ΑΒΕΕ στην Πατρίδα Ημαθίας.
Περίπου πεντέμισι χρόνια οι εργαζόμενοι στην επιχείρηση ξυλείας αντιμετωπίζουν τη σκληρή τακτική των εργοδοτών να μην τους πληρώνουν ή να τους πληρώνουν έναντι, ώστε να τους κρατάνε αιχμάλωτους και εγκλωβισμένους.
Παλιά μου τέχνη κόσκινο τα (αδίστακτα) αφεντικά, όλα τα αφεντικά σε όλα τα μέρη της Γης. Γνωστή η τακτική τους: πληρωμές έναντι, αίτηση κήρυξης πτώχευσης της εταιρείας, άρνηση να φανούν συνεπείς απέναντι στις οφειλόμενες και ληξιπρόθεσμες οφειλές και απαιτήσεις προς το προσωπικό.
Γράφουν οι εργαζόμενοι: «Μολονότι το Πρωτοδικείο αποφάσισε το αντίθετο, [οι εργοδότες] ξεκίνησαν να πουλάνε τον μηχανολογικό εξοπλισμό, αλλοιώνοντας την περιουσία της εταιρείας, κατασπαράσσοντας το καμάρι μας, τη ζωή μας... Και ξανά υποσχέσεις για πληρωμές αν σταματήσουμε τις αγωγές και ξανά προσβολές, εκμεταλλευόμενοι τον χρόνο που κερδίζουν από το αίτημα της πτώχευσης.
»Οποιος εργαζόμενος τόλμησε να ζητήσει τα χρήματά του αντιμετώπισε τις απειλές των αφεντικών, που χτυπώντας τα χέρια τους πάνω στο γραφείο έλεγαν με τσαμπουκά: «Δεν έχω, κάνε ό,τι θες, άντε και...». Αναγκαστήκαμε να ζητιανεύουμε τα δεδουλευμένα μας και τους κόπους μιας ζωής. Οι προσβολές και η απαξίωση ήταν η ανταμοιβή μας».
Το αποκορύφωμα του εργοδοτικού εμπαιγμού, έρχεται τον περασμένο Σεπτέμβρη «όταν εμφανίζεται κάποιος κ. Σωτήρας ως επενδυτής για να αγοράσει την επιχείρηση αντί πινακίου φακής. Και αυτός συνεχίζει το έργο των προηγούμενων». Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου. Οι εργοδότες δεν ορρωδούν προ ουδενός, αδιαφορούν για την επιβίωση των εργαζομένων, για την εξώθησή τους στην ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση.
Απαυδισμένοι από την αναλγησία και τον κυνισμό οι εργαζόμενοι αποφάσισαν να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους· να καταλάβουν το εργοστάσιο και να το λειτουργήσουν οι ίδιοι, ακολουθώντας, όπως δηλώνουν, το παράδειγμα της γειτονικής ΒΙΟΜΕ στη Θεσσαλονίκη που, εδώ και δυόμισι χρόνια, αποτελεί παράδειγμα εναλλακτικού εργασιακού μοντέλου, βασιζόμενου στην αυτοδιαχείριση (αυτοδιεύθυνση, γενικές συνελεύσεις, ισοτιμία, ίση εργασία κ.ά.).
Είναι οι «σύγχρονοι Ρομπέν του ξύλου» (των Δασών) και προτάσσουν την οργή τους και το δίκιο τους (που τους πνίγει). Ανθρωποι που έχασαν τη δουλειά τους αλλά δεν το βάζουν κάτω· οργανώνονται «από κάτω», ξυπνώντας πολλούς από τον λήθαργό μας και επιφέροντας αναταράξεις στις ιεραρχικές δομές των εργασιακών σχέσεων, σκορπίζοντας ταυτόχρονα ελπίδες ότι τα αφεντικά δεν είναι ανίκητα, όσο και αν προστατεύονται από το επίσημο κράτος (δικαιοσύνη).
Είπαμε. Μια απόφαση χρειάζεται, ένα νέο ξεκίνημα. Η αλληλεγγύη θα τους ενδυναμώσει, κυρίως μεταξύ τους· χρειάζονται, όμως, και τη συμπαράσταση της τοπικής και γενικότερα της ελληνικής κοινωνίας. Αυτή θα είναι το τόξο τους, όπως και το πάθος (τους) για ζωή. Ούτως ή άλλως χαράσσουν κάτι νέο, κάτι όμορφο και ελπιδοφόρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου