Πόσα «αλλά» χωράει η συνείδησή σου;

[ Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης / ARti news]

Από τις πιο συνηθισμένες εκδηλώσεις του ρατσισμού, η τρόπον τινά "αντιρατσιστική" διατύπωση δεν είμαι ρατσιστής αλλά... Αλλά πολλά αλλά. Τόσα που ενώ αρχίζεις να ξενοιάζεις με την ιδέα ότι έχει δοθεί από την ιστορία και από την ανθρωπότητα και από τον πολιτισμό η απάντηση, να εμφανίζονται στις οργισμένες αναρτήσεις του FB ή σε εμφυλιοπολεμικά δημοσιεύματα τοπικών sites ή σε συνεδριάσεις των δημοτικών συμβουλίων κάμποσα καινούρια αλλά. Για να βεβαιώσουν ότι δεν είμαι ρατσιστής αλλά... αλλά αυτοί είναι ξένοι ή μουσουλμάνοι ή τζιχαντιστές ή Άραβες και ότι θα μας κατακλύσουν, θα μας πλημμυρίσουν, θα μας διαλύσουν, θα μας κατακλέψουν και θα μας βιάσουν. 

 Και κάθε καινούριο αλλά, ένα καινούριο συρματόπλεγμα, όπως αυτά που απλώνουν στη βαλκανική οδό οι βόρειοι γείτονές μας. Γιατί τα αυστριακά συρματοπλέγματα του μίσους, που κατάφωρα παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο, αντίκεινται στις Ευρωπαϊκές Συνθήκες και υποδεικνύουν σαν λύση του προσφυγικού προβλήματος να τους σκυλοπνίγουμε στο Αιγαίο υπάρχουν και εδώ ανάμεσά μας. Και τώρα που το πρόβλημα μετακινείται από τα νησιά στα ενδότερα της χώρας τα βλέπουμε να ξεπροβάλλουν μέρα με τη μέρα σαν τα κομμένα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας για να υψωθούν απέναντι σε φανταστικούς εχθρούς, να κεντρίσουν τα πιο φοβικά ένστικτά μας, και να χειραγωγήσουν τους πιο άλογους φόβους μας, πλειοδοτώντας πολιτικά και ιδεολογικά σε έναν πολιτισμό του μίσους, της δαιμονοποίησης και της βίας.
Και το χειρότερο από όλα είναι το φύλλο συκής που κρύβεται στο πρώτο σκέλος της διατύπωσης δεν είμαι ρατσιστής αλλά..., προκειμένου να θολώσει τα νερά, να αποποιηθεί τα ιστορικά εγκλήματα και να απλωθεί σε ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού θυμίζοντας ως προς την ειλικρίνεια το γελοίο επιχείρημα των νεοναζιστών που δικαιολογούν τον αγκυλωτό σταυρό τους σαν αρχαιοελληνικό σύμβολο και καταλήγοντας στο εξίσου γελοίο επιχείρημα πάλι των νεοναζιστών ότι όποιοι αγαπάνε τους πρόσφυγες ας τους πάρουνε στα σπίτια τους.
Λοιπόν μας αρέσει ή δεν μας αρέσει, ο ανθρωπισμός και η αλληλεγγύη δεν χωράνε ούτε ένα αλλά. Διατίθενται αφειδώς σε όσους απλώνουν το χέρι γιατί  έχουν αληθινά ανάγκη τη βοήθειά μας. Είτε είναι Έλληνες είτε είναι ξένοι είτε είναι χριστιανοί είτε είναι μουσουλμάνοι. Υπάρχει άλλωστε και το παράδειγμα των νησιωτών - ή τουλάχιστον των περισσότερων ανάμεσά τους. Τώρα ήρθε η σειρά μας. Και πρέπει να ανταποκριθούμε. Οφείλουμε να ανταποκριθούμε. Σε πολλούς. Σε πολλά.