ΠΑΡΟΣ: Μικρότερη του αναμενόμενου έως απογοητευτική η συμμετοχή των παριανών στην απεργιακή συγκέντρωση στην πλατεία Μαντώς.

Μια από τα ίδια ήταν η συγκέντρωση των απεργών στην πλατεία Μαντώς. Για άλλη μια φορά μαζευτήκαμε οι ίδιοι και οι ίδιοι. Λίγα γνώριμα πρόσωπα. Οι περισσότεροι ήταν εργαζόμενοι στη ΔΕΥΑΠ και στο Δήμο Πάρου. Αν υπήρχαν νέα πρόσωπα, θα ήταν κάποιοι νεοφερμένοι υπάλληλοι, κυρίως εκπαιδευτικοί αν και ο αριθμός των τελευταίων ήταν αισθητά περιορισμένος. Οι καταστηματάρχες που έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους ήταν πολλοί αλλά για κάποιους λόγους δεν θέλησαν να δώσουν το παρόν τους στη συγκέντρωση. Και μόνο το γεγονός ότι από τη συγκέντρωση πέρασε η ηγεσία της Δημοτικής Αρχής αλλά όχι οι εργαζόμενοι, τα πρώτα και μεγαλύτερα θύματα των μνημονίων είναι αποκαλυπτικό της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε.

Λένε ότι εμείς μόνοι μας φτιάχνουμε τη μοίρα μας. Κάτι ανάλογο μπορεί να υποστηρίξει κανείς και στο θέμα των αγωνιστικών κινητοποιήσεων όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων. Η επιβολή των μνημονίων, -το ένα μετά το άλλο για να μην ξεχνιόμαστε- δεν είναι ανεξάρτητη από την ανοχή -αποδοχή ή μη των μνημονίων, τον τρόπο και την ένταση της αντίδρασής μας. Όμως δεν γίνεται να δούμε άσπρη μέρα υποταγμένοι στα κόμματα – μηχανισμούς, στα συνδικάτα με τις πουλημένες ηγεσίες, στους απατεώνες πολιτικούς της κεντρικής πολιτικής σκηνής αλλά και της Αυτοδιοίκησης.. Δεν γίνεται να ανατραπούν μνημόνια και μνημονιακές πολιτικές με 24ωρες ή 48ωρες εθιμοτυπικές απεργίες, που στην πραγματικότητα ενισχύουν τις πουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, τους κομματικούς μηχανισμούς και τους πολιτικούς υπολογιστές΄ όλους αυτούς δηλαδή που έπρεπε – εδώ και καιρό μάλιστα- να τους είχαμε πάρει με τις πέτρες.

Ναι, ή θα αντιδράσουμε δυναμικά ή θα υποταχθούμε στους πολιτικούς – τσιράκια των τραπεζιτών... Αγώνες και ανατροπές του καθεστωτικού συστήματος, που έχει καθίσει στο σβέρκο μας και δεν λέει να ξεκουμπιστεί, δεν θα υπάρξει...