Είναι αλήθεια ότι άνεμοι απελπισίας δέρνουν αλύπητα την ελληνική κοινωνία. Φαίνεται η τελευταία σαν να 'χει βυθιστεί σε μια άβυσσο κατάθλιψης.
Βλοσυρά πρόσωπα χωρίς γέλιο και ήλιο μάς περιτριγυρίζουν, ο ορίζοντας σμικρύνεται, το ταβάνι της ελευθερίας και της χαράς όλο και χαμηλώνει στο σπίτι της κάθε μέρας, του κάθε ένα (μας). Φιλίες και οικογένεια δοκιμάζονται και διαλύονται· εχάθη η συνοχή της χώρας (και η πυξίδα της...).
Είναι αλήθεια, όμως, και τα εξής: η ελληνική κοινωνία έχει επιδείξει μια πρωτόγνωρη, αξιοθαύμαστη αλληλεγγύη στο θέμα των προσφύγων, σε αντίθεση με την επίσημη πολιτεία· μερικές γειτονιές αναζωογονούνται, έρχονται σε επαφή, αρχίζουν να συνομιλούν οι άνθρωποι, να καταγίνονται σε λιτούς και φτωχικούς ρεφενέδες· στρέφουν το ιδεολογικό ενδιαφέρον τους σε μικρούς, αυτόνομους σχηματισμούς, πειραματίζονται σε εξωκομματικές συλλογικότητες, αρνούνται τα (περιττά) καταναλωτικά μαγνάδια.
Οι νέοι δημιουργούν (αναρίθμητες μουσικές-θεατρικές-λογοτεχνικές συσπάσεις και αρθρώσεις με έναρθρες κραυγές και μουσική -και ας πεινάνε!).
Η δεύτερη αλήθεια δεν υπερτερεί βεβαίως της πρώτης, της πριονίζει όμως τα θεμέλια· φωνάζει τον άνθρωπο της αξιοπρέπειας και της συνύπαρξης, διαλαλεί το νόημα της ζωής (ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη).
Κρύβει μέσα της τη σπίθα της αμφισβήτησης και της εξέγερσης, φέρει στα κύτταρά της τη σύγκρουση των ιδεών (και όχι των σωμάτων...). Αρα έχει δύναμη, θυμό και δημιουργικότητα. Είναι, όμως, ικανή η δύναμή της να παλέψει με την πρώτη αλήθεια και να επικρατήσει;
Εδώ φαίνεται να αρχίζουν τα δύσκολα, ακόμη και για τους θεωρητικούς πάσης φύσεως και μαλακίας. Τιθασεύεται ο θυμός;
Μπορεί να συγκροτηθεί σε λόγο, να εγείρει αξιώσεις ισχύος; Μπορεί ο λόγος των νέων συλλογικοτήτων να συνταχθεί, να αποκτήσει περιεχόμενο, να γίνει πολιτική πρόταση; Οσοι κινούνται στον τόπο της δεύτερης αλήθειας είναι πεπαιδευμένοι στη δημοκρατία, είναι ευένδοτοι σε αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς;
Είναι έτοιμοι να αποχωριστούν το ώς χθες αχαλίνωτο «εγώ» τους, την κοσμοεικόνα που είχαν χτίσει μέσω του εξουσιαστικού κομματισμού τους;
Μεσοβέζικες λύσεις δεν βλέπω, πάντως, να υπάρχουν, λύσεις εννοώ «από πάνω»· το παιχνίδι των αριστερών, τάχα προοδευτικών κυβερνήσεων και της σοσιαλδημοκρατίας δεν ελκύει και δεν συγκινεί αφού αποδείχτηκε αλυσιτελέστατο, όπως επίσης και ο μύθος της ενωμένης, δημοκρατικής Ευρώπης.
Διαβάζω π.χ. τι λέει («Εφ.Συν.», 20-21/2/2016) ο Βρετανός καθηγητής Κοινωνιολογίας Ρίτσαρντ Σένετ: «Δεν νομίζω ότι υπήρξε ποτέ (στην Ευρώπη) πραγματική δημοκρατία. Δεν νομίζω ότι ακόμη και τα παραδοσιακά αριστερά κόμματα ήσαν δημοκρατικά. Ηταν ιεραρχικά δομημένες γραφειοκρατίες...».
Δεν υπάρχουν απόλυτες αλήθειες, υπάρχουν όμως μερικές καθημερινές που συντρέχουν την αξιοπρέπεια και συντείνουν στον περαιτέρω εξανθρωπισμό του ανθρώπου· αλήθειες-ήλιοι που φωτίζουν αφ' ενός τα μέσα μας σκοτάδια και αφ' ετέρου τον πολιτικό σκοταδισμό των κυβερνήσεων. Από τη μια η αλήθεια της εξουσίας και από την άλλη η αλήθεια της κοινωνίας.
Στα νάματα της αλήθειας της κοινωνίας θα εμβαπτιστούμε και ίσως αναγεννηθούμε. Αυτό αφορά τους νέους κυρίως, που έχουν χρόνο και διαδρομές μπροστά τους· οι περισσότεροι ενήλικοι είμαστε αγγούρια, ντουβάρια, αμετάπειστοι, αμετανόητοι, δεν βλέπουμε άλλη αλήθεια παρά αυτή του κόμματός μας, των συμφερόντων μας, της φτωχούλας ασφάλειάς μας -και εκείνη του πελώριου «εγώ» μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου