Τι "άνθρωποι" είναι αυτοί που χαίρονται από τη δυστυχία των άλλων;

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου  ]

 

Τώρα πια ούτε πόνος ούτε πένθος. Ο θάνατος έγινε συνήθεια, καθημερινή κι ανώνυμη. Και συ έπαψες να κλαις μπροστά στη φωτογραφία του νεκρού παιδιού στην ακτή του Αιγαίου, σταμάτησες να πενθείς για τα άγνωστα παιδιά που ενταφιάστηκαν στα νερά της Μεσογείου, για τους εσταυρωμένους στα πεζοδρόμια της ανεργίας, για τους ανέστιους στα χαρτόκουτα και στις τρώγλες της ανέχειας, για τους απελπισμένους κι όλους όσους ζητούν το μερτικό τους στο φως, το μερίδιό τους στη ζωή. Τώρα τρέμεις την υποβάθμιση της ζωής σου από το βλέμμα της δυστυχίας, από τον ξένο που δήθεν σε απειλεί. Αλλά εκείνος που σε απειλεί, εκείνος που φοβάσαι δεν είναι παρά ο ξένος που σε κατοικεί, ο εαυτός σου που θέλει κάποιον να μισεί για να μην αισθάνεται μόνος. Γιατί ξέχασες κι εσύ κι εκείνοι στο βορρά που αλαλάζουν καίγοντας ξενώνες προσφύγων ότι η συν-πάθεια ανασταίνει την ανθρωπιά. Μόνο αυτή μπορεί να μας απαλλάξει από το φασιστικό μίσος, που αισθανόταν ο ήρωας του Καμύ, προκειμένου να έχει μία ταυτότητα, να είναι κάποιος! Κι όμως η επιρροή αυτών που προτείνουν το μίσος αντί της συμ-πάθειας μεγαλώνει. Κι ας φεύγουν και τα δικά μας παιδιά στην εξορία της μετανάστευσης. Κι ας παθαίνουμε κι εμείς ό,τι οι λαοί της Ασίας και της Αφρικής. Το τυφλό μίσος κυριαρχεί. Εκείνοι, της μεσευρώπης περικλείουν τους εαυτούς τους με συρματοπλέγματα. Και δεν ξέρεις ποιος είναι χειρότερα, αυτός που είναι εκτός ή αυτός που είναι εντός. Κάποιοι από μας επιζητούν ομοίως συρματοπλέγματα. Το μίσος όλων εναντίον όλων. Άνθρωποι αναίσθητοι στον πόνο. Το βλέπεις στο γυάλινο, διεστραμμένο βλέμμα τους, το διαπιστώνεις από τον κόσμο τους, ένα βασίλειο απέθαντων, ζόμπι, που διαδηλώνουν στους δρόμους υπέρ της νεκροζώντανης ζωής τους. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ελλάδα, για την Ευρώπη, για τη δημοκρατία, για τον άνθρωπο, για τον κόσμο. Μεγαλύτερος και από την όποια χρεοκοπία. Γιατί σημαίνει την αποξήρανση και τον ακρωτηριασμό της ψυχής από συναισθήματα, από συμπόνια και Αγάπη. Γιατί κομίζει το φανατισμό και την ωμή βία, έναν εξοντωτικό κοινωνικό εμφύλιο, μια ιδιότυπη, χομπσιανή κοινωνική ζούγκλα.
Οι νέες νόρμες της κοινωνίας εγγράφονται ήδη δίκην συμβολικής τάξης καθώς νομιμοποιούνται από πολιτικές και πολιτικούς, από συγκεκριμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης, που τροφοδοτούν την ξενοφοβία, το ρατσισμό και το φασισμό. Τον ενισχύουν, οδηγώντας στην πολιτικοποίηση του στρατώνα, στη στρατιωτική ρύθμιση της κοινωνίας, όπως αυτή που εισήγαγε πρώτα ο Μπίσμαρκ και μετά ο Χίτλερ.