Απόλαυσα τη συνέντευξη που πήρε η συνάδελφος Χριστίνα Πάντζου από τον διευθυντή των «Συνεταιρισμών της Ευρώπης» Κλάους Νιντερλάντερ και η οποία δημοσιεύθηκε χθες στην «Εφ.Συν.» υπό τον τίτλο «Οι συνεταιρισμοί είναι μια αναγκαία εναλλακτική απέναντι στη λιτότητα».
Θα συμφωνήσω χωρίς δεύτερη κουβέντα στα εξής:
α) «Οι συνεταιρισμοί αποτελούν σήμερα κομμάτι της συμμετοχικής οικονομίας, μιας μορφής δημοκρατικής διακυβέρνησης μέσα από την οποία μπορεί να μεταφερθεί η εξουσία από τους λίγους στους πολλούς».
β) «Καθένας βάζει κάτι από τα λίγα που διαθέτει και συνενώνει δυνάμεις, γιατί μόνος του δεν μπορεί να επιβιώσει... Μέσα από το συλλογικό σχήμα, αντίθετα, όχι μόνο μπορούν να επιβιώσουν όλοι μαζί αλλά μπορεί να προχωρήσουν και να εξελιχθούν».
γ) «Αν δώσεις την (εθνική) περιουσία σε έναν συνεταιρισμό μπορεί να μην έχεις άμεσα κέρδη αλλά θα έχεις ανθρώπους που θα εργάζονται, θα πληρώνουν φόρους, οι φόροι θα εισπράττονται από την κυβέρνηση, αυτή θα αποκομίζει έσοδα, θα υπάρχει ανάπτυξη και μέσω αυτής η κυβέρνηση θα μπορεί να αντεπεξέλθει και να πληρώνει τα χρέη της». Φυσικά αυτό θα γίνει μακροπρόθεσμα και όχι βραχυπρόθεσμα.
δ) «Είναι φανερό πως αν αναζητάς βραχυπρόθεσμα οικονομικά οφέλη, ξέχνα τους συνεταιρισμούς. Αν, ωστόσο, σκέπτεσαι τον λαό σου και την πατρίδα σου, τότε αξίζει να τους εμπλέξεις σε μια τέτοια διαδικασία που οδηγεί σε ανάπτυξη και στην αναγέννηση του κράτους».
Συμφωνώ και σε τούτο: «Το πρόβλημα είναι πως ο συνεταιριστικός τομέας είναι πολύ κατακερματισμένος, υπάρχουν πάρα πολύ μικρές πρωτοβουλίες, έτσι που είναι δύσκολο να τις φέρεις σε επαφή, να τις ενώσεις, να δημιουργήσεις συνέργειες και, το κυριότερο, να δημιουργηθεί η κρίσιμη μάζα που απαιτείται ώστε να μπορούν να επηρεάσουν τα κέντρα λήψης αποφάσεων».
Ας μου επιτραπεί, τώρα, να εκφράσω δύο ταπεινές διαφωνίες:
α) Η λογική του Συνεταιρισμού δεν είναι, απλώς, μια «αναγκαία εναλλακτική απέναντι στη λιτότητα». Οφειλε να είναι το «α» και το «ω» της κοινωνικής και πολιτικής οικονομίας, βασιζόμενη στον πρωτόγονο αλλά και στον εξελικτικό σοσιαλισμό, που εμπεριέχουν και την ανάγκη και την επιθυμία. Σε αυτό επάνω όφειλαν να πατήσουν οι προοδευτικές και αριστερές κυβερνήσεις και ας έχουν να αντιμετωπίσουν την κτηνωδία του καπιταλισμού. Λέω όφειλαν γιατί είναι τοις πάσι γνωστό ότι «η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας και των κοινών αγαθών απλά μεταφέρει την ιδιοκτησία στα χέρια των λίγων, των πλουσίων, αντί εκείνων που πραγματικά παράγουν».
β) Δεν είδα να γίνεται λόγος στη συνέντευξη για παραίτηση από αρρωστημένα, γαλουχημένα εντός του νεοφιλελευθερισμού, «εγώ» των συνεταιριστών, όπως και για απομάκρυνσή τους και απογαλακτισμό τους από τους απεχθείς και ανασχετικούς κομματισμούς.
Θεωρώ τα «εγώ» και τον κομματισμό δύο από τους πλέον ανασταλτικούς παράγοντες για τη διαιώνιση του συνεταιριστικού πνεύματος, αλλά, δυστυχώς, δεν μνημονεύονται συχνά-πυκνά από τους υπερασπιστές της συνεργατικής οικονομίας.
Κατά τα άλλα συμφωνώ με τη συνάδελφο για τον ρόλο του συνεταιρισμού ως καταλύτη για την αλλαγή των κυρίαρχων οικονομικών σχέσεων.
Στην Ευρώπη έχει ξεκινήσει από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 κι εξακολουθεί (αυτή η φιλοσοφία του συνεταιρισμού) να απασχολεί εκατομμύρια πολίτες που έχουν την αξιοπρέπεια της εργασίας, μακριά από εξουσιαστικές εντολές και αυθαιρεσίες.
Αλλά, όπως όλοι ξέρουμε, όλα ξεκινούν από την Παιδεία της παραίτησης από τα περιττά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου