Κατά αντιστοιχία, η Ελλάδα χρησιμοποιεί το ευρώ, στερείται δημοσιονομικής, οικονομικής και πολιτικής αυτονομίας αλλά οι κάτοικοι της έχουν την ελευθερία να μετακινούνται μέσα στην ΕΕ.
Έχουν την ελευθερία δηλαδή να γίνονται οικονομικοί μετανάστες.
“West side story” against “East side story”. Διαλιέεεεχτε!
Επτά ολόκληρα χρόνια μετά την χρεοκοπία της χώρας, 600.000 άνθρωποι –ως επί το πλείστον νέοι και με εξειδικευμένες γνώσεις– έχουν μεταναστεύσει, και οι υπόλοιποι έχουν μετατραπεί σε υπάκουους και απαθείς Λωτοφάγους.
Άνθρωποι που έχουν ξεχάσει τις έννοιες της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας, και που δείχνουν να μην ενοχλούνται καθόλου από την τωρινή τους κατάντια και την κατάσταση ανυποληψίας στην οποία έχουν περιέλθει.
Στο Πουέρτο Ρίκο, που έχει καταρρεύσει οικονομικά και το 50% του πληθυσμού βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας και με τους νέους να δραπετεύουν μαζικά από την χώρα, έγινε πρόσφατα –το 2012, λίγο πριν από την επίσημη χρεοκοπία– ένα δημοψήφισμα στο οποίο τέθηκαν δύο ερωτήσεις.
Το πρώτο ερώτημα αφορούσε την επιθυμία των κατοίκων να αλλάξει η υπάρχουσα σχέση εξάρτησης με τις ΗΠΑ ή όχι.
Το 54% ψήφισε υπέρ της αλλαγής του υπάρχοντος status quo και το υπόλοιπο 46% υπέρ του να παραμείνουν τα πράγματα ως έχουν.
Αυτοί που ψήφησαν υπέρ της αλλαγής έπρεπε να διαλέξουν μεταξύ τριών επιλογών.
Το 62% από αυτούς ζήτησε να γίνει το νησί η 51η πολιτεία των ΗΠΑ και μόλις το 6,5% τάχθηκε υπέρ της πλήρους ανεξαρτησίας της χώρας.
Σκλάβος δεν γεννιέσαι, γίνεσαι.
Γίνεσαι αφού το επιλέξεις –με τον έναν ή τον άλλο τρόπο– εσύ ο ίδιος.
Ας ελπίσουμε ότι τα πράγματα θα είναι διαφορετικά στην Ελλάδα και δεν θα μετατραπεί η χώρα ολοκληρωτικά σε εκ πεποιθήσεως Προτεκτοράτο, σε Πουέρτο Ρίκο της Μεσογείου.
Ας ελπίσουμε ότι κάτι θα αλλάξει, ότι κάτι θα συμβεί που θα τα ανατρέψει όλα.
Αν και προσωπικά δεν βλέπω πια το πώς.
Σε ένα από τα τελευταία σου κείμενα γράψεις πως «Είναι θλιβερό να πηγαίνεις στην πατρίδα σου μόνο για διακοπές».
Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ μου ταιριάζει αυτή σου η φράση.
Φέτος, για λόγους ανωτέρας βίας, δεν πήγαμε πουθενά διακοπές.
Καμία καρδιά δεν είχα, όμως, για αυτό.
Ίσως να φταίει πως φέτος συνειδητοποιώ πως δεν υπάρχει επιστροφή ούτε για μένα, ούτε για την χώρα, ούτε για τους Έλληνες.
Ίσως να φταίει πως με στενοχωρεί αυτή η διαπίστωση.
Και με οργίζει.
Του χρόνου δεν θα πάω διακοπές στην Ελλάδα.
Θα πάω αλλού. Ίσως στα Κανάρια. Ίσως στην Σικελία. Ίσως στην Πορτογαλία. Ίσως στην Κύπρο.
Δεν με ήθελαν σαν πολίτη, δεν θα με έχουν ως τουρίστα.
Φύγαμε από τον τόπο που γεννηθήκαμε όχι επειδή ο τόπος αυτός είναι φτωχός.
Τουναντίον, μπορεί να παράγει σχεδόν τα πάντα, κι αν οι πολίτες είχαν άλλη συνείδηση κι άλλη νοοτροπία, θα μπορούσε να ήταν ο επί της γης παράδεισος.
Όμως … Ας είναι.
Όσο κυβερνούν όλοι αυτοί, έχω την αίσθηση πως δεν θα έπρεπε ούτε ένας από εμάς τους μετανάστες της χρεοκοπίας να άφηνε ένα ευρώ, ένα δολάριο, μια λύρα, ένα φράγκο.
Το ξέρω πως είναι σκληρό, το ξέρω πως είναι «κακό», όμως αυτό νιώθω τώρα.
Κι αν δεν ομολογήσεις τις μαύρες σου σκέψεις στον …ψυχαναλυτή σου, σε ποιον θα τις πεις;
Φιλιά από την Εσπερία
Ηλίας
(Αγαπητέ Ηλία, σε καταλαβαίνω απόλυτα. Σε νιώθω. Θεωρώ την «έξοδο» εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων από την Ελλάδα, το μεγαλύτερο πρόβλημα και εμπόδιο της χώρας στον δρόμο για να αλλάξει. Ηλία, υπάρχει μια περίεργη σιωπή στην Ελλάδα. Περίεργη, αν σκεφτείς τι έχει συμβεί στη χώρα και στους κατοίκους της, και τι συμβαίνει τώρα. Ηλία, εγώ προσπαθώ να πιστέψω πως οι Έλληνες θα ενωθούμε, θα αντεπιτεθούμε και θα τους πάρουμε παραμάζωμα. Όλα γίνονται. Αν το θέλεις, γυρνάς και τον κόσμο ανάποδα. Κάποιοι άνθρωποι σε άλλες χώρες, κατάφεραν να το πετύχουν αυτό. Γιατί να μην το καταφέρουν και οι Έλληνες; Ηλία, εγώ δεν πιστεύω αλλά στο θαύμα πιστεύω. Γιατί το έχω δει μπροστά στα μάτια μου. Τα εκπαιδευμένα μάτια μου. Αφήνω πάντα χώρο για το θαύμα. Να είσαι καλά, Ηλία.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου