Ντοπαρισμένη υποκρισία

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 07.08.16 ]

Στον "υψηλού επιπέδου" αθλητισμό δοκιμάζονται τα νέα «φάρμακα» που θα καταστήσουν τον άνθρωπο πιο αποδοτικό, πιο «ωραίο», πιο «δυνατό». Δεν είναι τυχαίο ότι η ομορφιά έγινε υπόθεση του μπότοξ, η σεξουαλικότητα του βιάγκρα, η ευφορικότητα υπόθεση βιταμινών. Αυτό είναι το χημικό πρόσωπο του ανθρώπου της εποχής. Όσο για το «αγνό» πρόσωπο του αθλητισμού, αυτό ανήκει στο χώρο της υποκρισίας. Σήμερα, ο αθλητισμός δεν είναι πλέον κάτι που έχει ως σκοπό το υγιές σώμα, αλλά είναι ένα μέσο για την απόκτηση οικονομικού κέρδους.
Το κοινωνικό φαινόμενο της επένδυσης στο σώμα, της συνεχούς τελειοποίησής του και της κατασκευής μέσω αυτού μιας συγκεκριμένης εικόνας είναι πλέον το αντικείμενο κερδοσκοπίας από τα ιδιωτικά κεφάλαια, τα οποία μάλιστα δεν υπόκεινται σε κανέναν ηθικό, βιοηθικό και οικολογικό έλεγχο. Οι τεράστιες βιομηχανίες δουλεύουν σ’ αυτή την κατεύθυνση. «Στην αυτοκρατορία Nike ο ήλιος δεν δύει ποτέ, ποδηλατικός γύρος Γαλλίας, παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου... χωρίς να υπολογίζονται τα διάφορα events και οι σουπερστάρ (αθλητές) που συνδέονται με τον αμερικάνικο γίγαντα...»(L’ Equipe Magazine). Οι αθλητές δεν είναι παρά τα «όπλα» των εταιρειών αυτών. Ολόκληρα εργαστήρια ντόπινγκ χρηματοδοτούνται από τις εταιρείες. Και τα «ναρκωτικά» που παράγουν δεν απευθύνονται μόνο στους αθλητές, αλλά και στους απλούς νέους. Οι «κοιλιακοί» και οι «γραμμώσεις» που προβάλλονται από τους διάφορους σταρ του αθλητισμού και των επιχειρήσεων του θεάματος, εκτός από τον εξαντλητικό αυτοβασανισμό, χρειάζονται και φάρμακα! Είναι οδυνηρό να υπάρχουν γονείς που επιτρέπουν την χορήγηση φαρμάκων στα παιδιά τους! Εν προκειμένω, η απελπισία παραπέμπει στην εγκληματικότητα καθώς οι εξαθλιωμένοι «κάτω» για να επιβιώσουν προσφέρουν το μόνο κεφάλαιο που διαθέτουν, το σώμα τους, τη ζωή των παιδιών τους. Υπ’ αυτή την οπτική, είναι γελοίες και υποκριτικές οι οιμωγές για το ντόπινγκ των αθλητών. Διότι σ’ αυτό τον κόσμο των παρωδιών, τα πάντα είναι κάτι άλλο και όχι αυτό που φαίνονται.

Δεν υπάρχει σήμερα αθλητής, ο οποίος συμμετέχει στον «ολυμπιακό ανταγωνισμό» και δεν παίρνει αναβολικά. Κι αυτό γιατί ο σκοπός δεν είναι πια ο αθλητισμός ως ιδέα, αλλά η νίκη, που θα εξαργυρωθεί σε χρήμα. Το χρήμα από μέσο, λοιπόν, γίνεται σκοπός, ενώ ο πραγματικός σκοπός, δηλαδή το «σώμα», γίνεται το μέσο. Κατ’ επέκταση, οι εργαζόμενοι, οι αθλητές, οι φοιτητές, οι γυναίκες, οι άντρες και γενικά όλοι όσοι αποτελούν την πολυάνθρωπη κατηγορία των «κάτω» δεν είναι υποκείμενα αλλά «μέσα»(δηλαδή αντικείμενα), και μάλιστα αναλώσιμα, ενός σταδίου του ανθρώπινου πολιτισμού και μιας ιστορίας που είναι το ατέλειωτο χρονικό θριάμβων των «εχόντων» στο μεγάλο συμπόσιο της κοινωνίας-ζούγκλας!