Βρε πώς περάσανε τέσσερα ακόμα χρόνια! Για μην πω καλύτερα πως περάσανε
κιόλας 12 ολόκληρα χρόνια από την διοργάνωση του 2004 στην Αθήνα. Τότε
που οι «πολίτες» της Ελλάδας φουσκώνανε και καμαρώνανε σαν τα παγώνια,
νομίζοντας πως μετά από την είσοδο της χώρας τους στο «Ευρώ» και την
διοργάνωση των τότε Ολυμπιακών αγώνων, περνούσαν σε μια άλλη εποχή
μόνιμης και διαρκούς ευημερίας.
Στην πραγματικότητα, δεν πρόλαβε να κλείσει μια οκταετία από εκείνες της ένδοξες ημέρες της εργολαβικής ρεμούλας, του άχρηστου και πανάκριβου C4I, των πλούσιων τελετών που συνδύαζαν με τρόπο μοναδικό την ευφυία με το κιτς, του «ελληνικού DNA» που μαζί με την ντόπα έρρεε άφθονο στις φλέβες του περιούσιου λαού, της επικίνδυνης οδήγησης που προκαλούσε σωρεία ατυχημάτων και έστελνε τους πρωταθλητές μας στα ορθοπεδικά νοσοκομεία. Τόσες όμορφες αναμνήσεις.
Την περηφάνια της μετέπειτα φιλο-Συριζαίας Γιάννας, τον μαυρισμένο από τον καυτό ήλιο της Μεσογείου νέο τότε πρωθυπουργό που θα αναδιοργάνωνε το κράτος να στέκεται δίπλα της προσεκτικά αποστασιοποιημένος.
Τις Ολυμπιακές λεωφορειολωρίδες στους δρόμους της Αθήνας, το υπέροχο Μετρό-μουσείο, το αργόσυρτο τραμ που έφτανε πάντοτε τελευταίο.
Το χαζοχαρούμενο πλήθος που διασκέδαζε στα στάδια και τις πλατείες.
Που φόραγε τα ρούχα του εθελοντή στην φιέστα των πολυεθνικών γιατί αυτό ήτανε τότε trendy.
Που κρεμούσε τον Φοίβο και την Αθηνά στα παρμπρίζ των αυτοκινήτων.
Το πλήθος που αποδοκίμαζε τους Αμερικανούς αθλητές των 200 μετά εμποδίων.
Που ένιωθα την απόσταση από τους υπόλοιπους Βαλκάνιους να μεγαλώνει.
Και φυσικά, τους λίγους γραφικούς που αντιτίθενται στην διοργάνωση εκείνες τις … glorious days του Ελληνικού Μενουμευρωπισμού!
Μακάρι να είχα τότε λίγο μυαλό και να στοιχημάτιζα ένα ευρώ για όσα επρόκειτο να ακολουθήσουν 7 χρόνια αργότερα. Θα ήμουν σήμερα πλούσιος. Αλλά δεν είμαι.
Ούτε φυσικά εκείνη την εποχή θα βρίσκονταν και πολλοί που θα δέχονταν το στοίχημα μου.
Στο Ρίο λοιπόν ξεκίνησε μια ακόμη Ολυμπιάδα των εμπόρων και πολιτικών.
Μια ολυμπιάδα που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από την αίγλη των προηγούμενων διοργανώσεων και για την οποία σήμερα το μοναδικό ίσως ερωτηματικό είναι σχετικά με το αν -και κατά πόσο- θα συμβάλει σε μια διαφαινόμενη οικονομική κατάρρευση του Βραζιλιάνικου κράτους.
Μέσα στις επόμενες βδομάδες, 5.130 μετάλλια θα μοιραστούν στους ολυμπιονίκες, χρυσούς, αργυρούς και χάλκινους.
Δεκάδες εξωτικά αγωνίσματα, πολλά εκ των οποίων έχουν προστεθεί τα τελευταία χρόνια, στα οποία δυστυχώς δεν περιλαμβάνονται ακόμη η πρέφα επί τάβλας ούτε το τάβλι κάτω από το αρμυρίκι.
Ούτε καν μια σκυταλοδρομία μνημονίων κάτω από τον καυτό ήλιο.
Φιλιά από την Εσπερία Ηλίας
Υ.Γ. Αφιερωμένο σε εκείνους τους λίγους που είπανε τότε …ΔΕΝ. Ο πίνακας είναι ενός υπέροχου ζωγράφου που ζει κι εργάζεται στην όμορφη πόλη του Βόλου, του Λάκη Μουρατίδη.
(Αγαπητέ Ηλία, ο Αύγουστος των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 ήταν ο χειρότερος μήνας της ζωής μου. Ήταν ο μήνας που πέθανε ο πατέρας μου. Δυο μέρες μετά την έναρξη των Ολυμπιακών. Ως εκ τούτου, δεν συμμετείχα στον γενικό ενθουσιασμό και στο πάρτι, αφού δεν ήμουν καν στην Αθήνα. Πάντως, θυμάμαι πολύ έντονα πως τα χρόνια που προηγήθηκαν έλεγα πως η Ελλάδα μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες θα είναι σαν σπίτι μετά από πολύ άγριο πάρτι και πως άτυχοι θα είναι αυτοί που θα μείνουν τελευταίοι για να συγυρίσουν.
Ηλία, τα ΜΜΕ ήταν ακόμα παντοδύναμα στην Ελλάδα το 2004, το Διαδίκτυο δεν είχε μπει ακόμα για τα καλά στη ζωή των Ελλήνων και ήταν δύσκολο να ακουστούν διαφορετικές φωνές. Πάντως, υπήρχαν πολλοί που ήταν αντίθετοι στην διοργάνωση των Ολυμπιακών στην Ελλάδα -και διαδηλώσεις έγιναν-, όπως υπάρχουν και εκατομμύρια Βραζιλιάνοι σήμερα. Αλλά δεν τους ακούει κανείς. Είναι πολλά τα λεφτά. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες μου προκαλούν πλήξη και μια κάποια αηδία. Τεράστια απάτη. Ελπίζω να μπουκάρουν ορδές εξαθλιωμένων Βραζιλιάνων στα στάδια και να τα σπάσουν όλα.
Έλεος με τον κάθε μαλάκα που φουσκώνει από εθνική περηφάνια γιατί ο κάθε ντοπαρισμένος υπεράνθρωπος των σταδίων νικάει τους άλλους ντοπαρισμένους ευνούχους. Να είσαι καλά, Ηλία.)
pitsirikos
Στην πραγματικότητα, δεν πρόλαβε να κλείσει μια οκταετία από εκείνες της ένδοξες ημέρες της εργολαβικής ρεμούλας, του άχρηστου και πανάκριβου C4I, των πλούσιων τελετών που συνδύαζαν με τρόπο μοναδικό την ευφυία με το κιτς, του «ελληνικού DNA» που μαζί με την ντόπα έρρεε άφθονο στις φλέβες του περιούσιου λαού, της επικίνδυνης οδήγησης που προκαλούσε σωρεία ατυχημάτων και έστελνε τους πρωταθλητές μας στα ορθοπεδικά νοσοκομεία. Τόσες όμορφες αναμνήσεις.
Την περηφάνια της μετέπειτα φιλο-Συριζαίας Γιάννας, τον μαυρισμένο από τον καυτό ήλιο της Μεσογείου νέο τότε πρωθυπουργό που θα αναδιοργάνωνε το κράτος να στέκεται δίπλα της προσεκτικά αποστασιοποιημένος.
Τις Ολυμπιακές λεωφορειολωρίδες στους δρόμους της Αθήνας, το υπέροχο Μετρό-μουσείο, το αργόσυρτο τραμ που έφτανε πάντοτε τελευταίο.
Το χαζοχαρούμενο πλήθος που διασκέδαζε στα στάδια και τις πλατείες.
Που φόραγε τα ρούχα του εθελοντή στην φιέστα των πολυεθνικών γιατί αυτό ήτανε τότε trendy.
Που κρεμούσε τον Φοίβο και την Αθηνά στα παρμπρίζ των αυτοκινήτων.
Το πλήθος που αποδοκίμαζε τους Αμερικανούς αθλητές των 200 μετά εμποδίων.
Που ένιωθα την απόσταση από τους υπόλοιπους Βαλκάνιους να μεγαλώνει.
Και φυσικά, τους λίγους γραφικούς που αντιτίθενται στην διοργάνωση εκείνες τις … glorious days του Ελληνικού Μενουμευρωπισμού!
Μακάρι να είχα τότε λίγο μυαλό και να στοιχημάτιζα ένα ευρώ για όσα επρόκειτο να ακολουθήσουν 7 χρόνια αργότερα. Θα ήμουν σήμερα πλούσιος. Αλλά δεν είμαι.
Ούτε φυσικά εκείνη την εποχή θα βρίσκονταν και πολλοί που θα δέχονταν το στοίχημα μου.
Στο Ρίο λοιπόν ξεκίνησε μια ακόμη Ολυμπιάδα των εμπόρων και πολιτικών.
Μια ολυμπιάδα που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από την αίγλη των προηγούμενων διοργανώσεων και για την οποία σήμερα το μοναδικό ίσως ερωτηματικό είναι σχετικά με το αν -και κατά πόσο- θα συμβάλει σε μια διαφαινόμενη οικονομική κατάρρευση του Βραζιλιάνικου κράτους.
Μέσα στις επόμενες βδομάδες, 5.130 μετάλλια θα μοιραστούν στους ολυμπιονίκες, χρυσούς, αργυρούς και χάλκινους.
Δεκάδες εξωτικά αγωνίσματα, πολλά εκ των οποίων έχουν προστεθεί τα τελευταία χρόνια, στα οποία δυστυχώς δεν περιλαμβάνονται ακόμη η πρέφα επί τάβλας ούτε το τάβλι κάτω από το αρμυρίκι.
Ούτε καν μια σκυταλοδρομία μνημονίων κάτω από τον καυτό ήλιο.
Φιλιά από την Εσπερία Ηλίας
Υ.Γ. Αφιερωμένο σε εκείνους τους λίγους που είπανε τότε …ΔΕΝ. Ο πίνακας είναι ενός υπέροχου ζωγράφου που ζει κι εργάζεται στην όμορφη πόλη του Βόλου, του Λάκη Μουρατίδη.
(Αγαπητέ Ηλία, ο Αύγουστος των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 ήταν ο χειρότερος μήνας της ζωής μου. Ήταν ο μήνας που πέθανε ο πατέρας μου. Δυο μέρες μετά την έναρξη των Ολυμπιακών. Ως εκ τούτου, δεν συμμετείχα στον γενικό ενθουσιασμό και στο πάρτι, αφού δεν ήμουν καν στην Αθήνα. Πάντως, θυμάμαι πολύ έντονα πως τα χρόνια που προηγήθηκαν έλεγα πως η Ελλάδα μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες θα είναι σαν σπίτι μετά από πολύ άγριο πάρτι και πως άτυχοι θα είναι αυτοί που θα μείνουν τελευταίοι για να συγυρίσουν.
Ηλία, τα ΜΜΕ ήταν ακόμα παντοδύναμα στην Ελλάδα το 2004, το Διαδίκτυο δεν είχε μπει ακόμα για τα καλά στη ζωή των Ελλήνων και ήταν δύσκολο να ακουστούν διαφορετικές φωνές. Πάντως, υπήρχαν πολλοί που ήταν αντίθετοι στην διοργάνωση των Ολυμπιακών στην Ελλάδα -και διαδηλώσεις έγιναν-, όπως υπάρχουν και εκατομμύρια Βραζιλιάνοι σήμερα. Αλλά δεν τους ακούει κανείς. Είναι πολλά τα λεφτά. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες μου προκαλούν πλήξη και μια κάποια αηδία. Τεράστια απάτη. Ελπίζω να μπουκάρουν ορδές εξαθλιωμένων Βραζιλιάνων στα στάδια και να τα σπάσουν όλα.
Έλεος με τον κάθε μαλάκα που φουσκώνει από εθνική περηφάνια γιατί ο κάθε ντοπαρισμένος υπεράνθρωπος των σταδίων νικάει τους άλλους ντοπαρισμένους ευνούχους. Να είσαι καλά, Ηλία.)
pitsirikos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου