Κυβέρνηση Τσίπρα: Υπάρχει σχέδιο.

Του Χρήστου Λάσκου

Όντας στο μέσο του καλοκαιριού ίσως είναι κατάλληλη στιγμή να αναρωτηθούμε, κατά το δυνατόν «χαλαρά», ποια είναι τα σχέδια της κυβέρνησης για το άμεσο και μεσοπρόθεσμο μέλλον. Γιατί, ως γνωστόν, για το μακρό το σχέδιο είναι … ο σοσιαλισμός και η κομμουνιστική απελευθέρωση.

Όσο και αν φανεί παράξενο, λοιπόν, υποστηρίζω πως ένας καλός τρόπος για να κάνουμε τέτοιου είδους προβλέψεις είναι να βασιστούμε στον καθημερινό τύπο, χωρίς την απαίτηση βαθύτερης προσέγγισης. Κυρίως, δε, χωρίς την ανάγκη για συμπερίληψη των επιθυμιών τμημάτων του ΣΥΡΙΖΑ, που θεωρούν πως σώζουν κάτι από την αριστερή τιμή της κυβέρνησης: χαρακτηριστική είναι η συζήτηση των τελευταίων ημερών με αφορμή το χτύπημα από τον ΥΠ. ΠΡΟΠΟ των καταλήψεων στην Θεσσαλονίκη, όπου λέμε και καμιά … να περνάει η ώρα, αλλά η δουλειά της αστυνομίας γίνεται μια χαρά! Όπως σε όλα, άλλωστε, τα θέματα.

Ας βασιστούμε, λοιπόν, σε σπαράγματα από τον τύπο, για να προσανατολιστούμε κατάλληλα.

Έγραφε το «Βήμα» στις 31 Ιουλίου, μεταφέροντας τα λόγια κυβερνητικών παραγόντων: «Με τη διαχείριση της φτώχειας δεν υπάρχει ούτε προκοπή ούτε προοπτική. Η χώρα χρειάζεται νέα κεφάλαια, επενδύσεις σε μαζική κλίμακα και αυτές θα αναζητήσουμε από εδώ και πέρα, κυρίως στο εξωτερικό, όπου υπάρχει δεδηλωμένο ενδιαφέρον, όπως και διαθέσιμοι επενδυτικοί πόροι, ικανοί να αλλάξουν το περιβάλλον και την ατμόσφαιρα στην ελληνική οικονομία».

Βέβαια, προκειμένου γι’ αυτήν την προσέγγιση (sic), τα στοιχεία περισσεύουν. Η γραμμή Πιτσιόρλα έχει εκφραστεί με τον πιο αρμόδιο τρόπο από τον ίδιο τον Τσίπρα, στην συνέντευξή του στον Παπαχελά. Διαβάστε, για να μην αναρωτιέστε αδίκως: «Αριστερή πολιτική σήμερα είναι δουλειές, επενδύσεις, αύξηση του ΑΕΠ και δίκαιη μοιρασιά του. Αυτό είναι αριστερή πολιτική. Εγώ δεν καταλαβαίνω κάτι διαφορετικό. Αν κάποιος έχει να μου φέρει πιο αριστερή πρόταση από αυτήν, να μου τη φέρει».

Εντάξει, πράγματι, είναι πολύ δύσκολο να διατυπώσει κάποιος αριστερότερη πρόταση από αυτήν του Χάγεκ και του Φρίντμαν. Το επιχείρημα του Τσίπρα είναι στ’ αλήθεια ακαταμάχητο. Γενιές αριστερών, από την Α’ Διεθνή μέχρι τον αριστερό

ευρωκομμουνισμό, τον Αλιέντε και το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα δεν μπορεί παρά να αναρωτιούνται -όπου κι αν βρίσκονται, καλή τους ώρα- πώς και δεν το είχαν σκεφτεί πρωτύτερα. Ίσως αυτό να είναι η βασική εξήγηση για την σωρεία αποτυχιών της αριστεράς της διαμαρτυρίας, τις μαλακίες της οποίας αίρει σήμερα η θαυμαστή μας κυβέρνηση, ανοίγοντας νέες ελπιδοφόρες προοπτικές.

Είναι, δε, τόση η ηγεμονική ισχύς αυτής της επαναστατικής τοποθέτησης που ακόμα και διαπρύσιοι και αιώνιοι αντίπαλοι της Αριστεράς βάζουν την ουρά κάτω από τα σκέλια. Είναι χαρακτηριστική η τοποθέτηση του γνωστού και μη εξαιρετέου Πάπα της συντηρητικής ξινίλας, Γιάννη Μαρίνου, σχετικά: «Τολμώ […] να αποδεχθώ ότι ο πρωθυπουργός είναι για πρώτη φορά ειλικρινής. Ότι η αναμφισβήτητη ευφυΐα του τον προσγείωσε. Είδε καθαρά ότι χωρίς επενδύσεις δεν έρχονται ανάπτυξη και θέσεις εργασίας και ότι οι αριστερές ιδεοληψίες του, που έθρεψαν τρεις γενιές νεοελλήνων, είναι κούφια λόγια. Φαίνεται ότι όπως η Δαμασκός για τον Παύλο, έτσι και η Κίνα άνοιξε τα μάτια στον Πρωθυπουργό. Είδε πως την αέναη φτώχεια της υπό τον Μάο εξάλειψε ταχύτατα ο άκρατος καπιταλισμός του Ντενγκ».

Πέρα από τις δυνατότητες διακωμώδησης, που δίνει, όμως, το χάλι μας, μπορούμε να συναγάγουμε κάποιες σταθερές της ασκούμενης από δω και έπειτα πολιτικής. Έστω κι αν τα λόγια Τσίπρα δηλώνουν πριν από όλα μια καταπληκτική –ασύλληπτη, πραγματικά- έλλειψη έρματος του ανθρώπου, η ουσία είναι πως οι ιδιωτικοποιήσεις, οι ξένες επενδύσεις –κινεζικού, προφανώς, τύπου- και η εκχώρηση των πάντων είναι ο βασικός –μάλλον, ο μοναδικός- άξονας της αναπτυξιακής πολιτικής. 

Πράγμα που οδηγεί και σε μια ακόμη άμεση πρόγνωση: στα εργασιακά, που έρχονται, ό,τι κι αν λέει ο Κατρούγκαλος, το μοντέλο Cosco φτιάχνει το νέο κουστουμάκι. Γιατί, όπως είπαμε μαζί με τον Ντενγκ, αριστερή πολιτική είναι αυτή που φέρνει επενδύσεις! Και επενδύσεις με 751 ευρώ κατώτατο μισθό –πραγματικά άγρια εκμετάλλευση σε βάρος των διεθνών και εντόπιων κεφαλαιουχικών ευεργετών- δεν γίνεται να υπάρξουν. Και, αν δεν υπάρξουν επενδύσεις, τότε θα κατισχύσει … ο νεοφιλελευθερισμός.  Κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε.  

***

Είναι προφανές, νομίζω, πως αυτές οι προγνώσεις διαμορφώνουν μονόδρομα και τα καθήκοντα. Ο καιρός δεν επιτρέπει πολυτέλειες. Το σύνολο των ανταγωνιστικών πολιτικών και κινηματικών δυνάμεων θα πρέπει να συσπειρωθούν, ώστε από το φθινόπωρο να εκφραστεί δυναμική αντίσταση σε αυτήν την αντιδραστική εξέλιξη, η οποία εξευτελίζει κάθε έννοια Αριστεράς, οποιασδήποτε παραλλαγής. Η πρωτοτυπία της περίπτωσης είναι μοναδική πραγματικά: καταστρέφει, γελοιοποιώντας, κάθε ιδέα που υπήρξε στήριγμα όσων αγωνίστηκαν στις γραμμές της Αριστεράς έναν αιώνα τώρα στη χώρα μας.

Πράγμα που εμφανίζεται σε όλες τις εκφάνσεις. Αισθητικές, ηθικές και πολιτικές. Δεν είναι τυχαία η παρατήρηση Τσίπρα στη Βουλή, προς την Γεννηματά, πως είχε την ευκαιρία –«από αυτές που εμφανίζονται σπάνια»- να δείξει στόφα ηγέτη (ηγερίας, ήθελε να πει) και την έχασε. Στόφα, την οποία επιδεικνύει, ως γνωστόν, διαρκώς ο ίδιος, τον οποίο, επομένως, η Φώφη, έπρεπε να μιμείται! Κι όλες αυτές οι αντιαισθητικές ανοησίες να λέγονται στο όνομα της Αριστεράς!

Να συνενωθούν, λοιπόν, όλες οι δυνατές δυνάμεις. Χωρίς προαπαιτούμενα και μακρόσυρτες συμφωνίες.

Με δυό τρία πράγματα συμφωνημένα. Πως δεν πρέπει να περάσουν αβρόχοις ποσί οι ιδιωτικοποιήσεις, τα υπερταμεία, οι κόφτες και, κυρίως, η απόλυτη και οριστική κινεζοποίηση των εργασιακών. Μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα να κερδίσουμε τη μια εκείνη νίκη, ώστε πάνω της να χτίσουμε μια νέα φάση αντεπίθεσης. 

ΥΓ. Αν ισχύει, δε, το ρεπορτάζ της, φιλικής στην κυβέρνηση, Εφημερίδας των Συντακτών, δεν θα υπάρχει σύντομα –με όριο το «Συνέδριο»- καν έδαφος σύγχυσης της κυβέρνησης με οποιουδήποτε είδους Αριστερά. Όπως σημείωσε ο Δ. Κουκλουμπέρης (3 Αυγούστου 2016), «[β]ασικός στόχος […] είναι το άνοιγμα στην κοινωνική βάση και «η αντιστοίχηση του κομματικού ΣΥΡΙΖΑ με τον κοινωνικό». Με τη διεξαγωγή [του Συνεδρίου του φθινοπώρου] η Κουμουνδούρου επιδιώκει να σφραγίσει τη μετάβαση στη νέα πολιτική περίοδο, εδραιώνοντας την θέση του ΣΥΡΙΖΑ ως ηγεμονικής δύναμης στον προοδευτικό χώρο. Η εξέλιξη αυτή εκ των πραγμάτων ισοδυναμεί με επιβεβαίωση της σταδιακής μετακίνησης προς το Κέντρο και την Κεντροαριστερά». Ίσως και λίγο παραπέρα, αν πιστέψουμε την Αλίκη Μάτση (30 Ιουλίου 2016), η οποία, περιγράφοντας «Σενάρια φθινοπωρινών εκλογών», γράφει: «Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, στο πλαίσιο των προτάσεών του για τη συνταγματική αναθεώρηση, ζήτησε ο όποιος υπηρεσιακός πρωθυπουργός να μην μπορεί να είναι εξωκοινοβουλευτικός […] Αρκετοί «βλέπουν» δίπλα σε αυτή την πρόταση τη φωτογραφία του Κώστα Καραμανλή.» Απίθανο; Καλά!