Σε τρεις άξονες κινήθηκε το Φεστιβάλ Γη και Ελευθερία στο χωριό Βέρροια στον Πάρνωνα (περίπου 1.000 υψόμετρο).
Την πρώτη βραδιά εθίγη το θέμα της περιττής εργασίας· έφτασα αργά και δεν πολυκατάλαβα. Δεν πρόφτασα.
Τη δεύτερη, Σάββατο, ο καθηγητής Κώστα Λαπαβίτσας μίλησε για τους τρόπους επανεκκίνησης της ελληνικής οικονομίας. Την Κυριακή το μεσημέρι συναντήθηκαν και αντάλλαξαν τις εμπειρίες τους συνεργατικά και συνεταιριστικά κινήματα και το βράδυ ο συγγραφέας Γιάννης Μπίλλας μίλησε για την οιονεί θεωρία της αποανάπτυξης.
Στο πνεύμα της αντίστασης και οι μουσικοί που ακολούθησαν μετά τις ομιλίες: Σπύρος Γραμμένος - Salto Mortale, Daddy's Work Blues Band, μια εξαιρετική μουσική μπάντα, και ο μετρ της τζαζ Kontrafouris Baby Triο.
Ενα φεστιβάλ που έχει βάλει τη σφραγίδα του στην ευρύτερη ορεινή περιοχή του Πάρνωνα και έχει αποκτήσει φίλους σ' όλη τη χώρα, παρά την, όπως πληροφορούμαι, αδιάφορη, έως εχθρική, στάση του δημάρχου Σπάρτης. (Δεν τους παραχώρησε τη μεγάλη έκταση του σχολείου στο χωριό Βασσαράς και οι διοργανωτές ανέβηκαν στα Βέρροια, φιλοξενούμενοι κάτω από έναν τεράστιο πλάτανο στην αυλή της εκκλησίας.)
Ο,τι ξεφεύγει από τα κόμματα δεν γίνεται αρεστό, ακριβώς διότι δεν λειτουργεί ο κομματικός μηχανισμός που θέλει να ελέγχει τα πάντα: το περιεχόμενο των ομιλιών, το είδος της μουσικής, ακόμα και την ίδια τη διατροφή, που επιλέγουν οι διοργανωτές.
Πώς να πάει, υπ' αυτές τις συνθήκες, μπροστά ένας τόπος;
Οι κάτοικοι ίσως ξέμαθαν (;) να αντιδρούν. Ο,τι αποφασίζεται στην κεντρική σκηνή θεωρείται απαράβατο και απαραβίαστο -τι φτωχή πνευματικότητα και πόσο άνευρη, πόσο άκυρη πραγματικότητα.
Δεν έχουν τελειώσει όλα, όμως, όπως θέλουν να αποδεχτούμε.
Υπάρχουν φωνές που ενοχλούν το κατεστημένο (ένα είναι το κατεστημένο!), που θρυμματίζουν τον «εφησυχασμό» και την απαισιοδοξία των πολλών.
Φωνές ντόμπρες, τσεκουράτες, γεμάτες κουράγιο και πεποίθηση ότι είναι εφικτός ένας άλλος τρόπος ζωής πιο ανθρώπινος, που κηρύσσουν ότι ο βίος δεν είναι αβίωτος, όταν ξέρεις να τον προσεγγίσεις, να τον καθοδηγήσεις εσύ ο ίδιος ακόμη.
Ανθρωποι που ξεμυαλίζονται από το πάθος για μια άδολη, γενναία επαφή, που τρέχουν στις βουνοκορφές της χώρας για να συναντηθούν με τις δικές τους στιγμές (την αλήθεια τους και την εκρηξιγένειά τους).
Αδιαφορούν για τη σωματική κούραση -τι λέω, το σώμα τους γίνεται σφριγηλό και ευένδοτο στη φύση και στην αυθυπαρξία της.
Ρουφάει άπληστα το οξυγόνο και χορεύει!
Αυτό είναι και το νόημα του Φεστιβάλ Γη και Ελευθερία: η επανανοηματοδότηση, η ψηλάφηση νέων μορφών σκέψης, απαλλαγμένων από ετσιθελικούς, καθωσπρεπικούς κομματισμούς· τα νέα χτυποκάρδια που ηχούν όταν συναντιούνται νέα πρόσωπα, νέες ιδέες, προτάσεις που αντιστρατεύονται την παραίτηση από κάθε αγώνα και κάθε επιθυμία.
Ενα φεστιβάλ οφείλει να είναι σοβαρό -και αυστηρό θα έλεγα· πάνω απ' όλα απαιτείται να έχει την υποστήριξη της τοπικής κοινωνίας, να απλωθεί στην καθημερινότητα αυτής της κοινωνίας μέσα από τη δυναμική του και τα μηνύματά του, να μεταδώσει δύναμη και να ανοίξει τα μυαλά όλων.
Προπαντός να μην εντάσσεται στο πλαίσιο των καλοκαιρινών φεστιβάλ, τα περισσότερα από τα οποία «δέρνονται» από την προχειρότητα και την ακαλαισθησία (και καμιά «αρπαχτή» άμα τύχει...).
Χρειάζεται στόχο και ανθρώπους με σθεναρό, ασυμβίβαστο και εναλλακτικό λόγο. Και, βέβαια, νέους ανθρώπους, είτε βιολογικά είτε διανοητικά.
Διοργανωτές γαλαντόμους, ανήσυχους πνευματικά και πολιτικά· μεγαλόθυμους. Ετσι τους είδα για τρεις ημέρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου