Deadpool και δυτική βαρβαρότητα

[ΠΗΓΗ:  ARti news  ] 

Η ταινία Deadpool, που απαγορεύεται για ασυνόδευτους ανηλίκους στις Ηνωμένες Πολιτείες, σπάει όλα τα ρεκόρ στο box office από την έναρξη της προβολής της στις 10 Φεβρουαρίου. Αίμα, σεξ, κομμένα κεφάλια και χιούμορ είναι η συνταγή.
Για την προσαρμογή του ομώνυμου κόμικ στην οθόνη, η ομάδα του Deadpool δεν δίστασε να αναδημιουργήσει όσο το δυνατόν περισσότερο πιστά τον τρελό αυτό κόσμο έτσι ώστε να απαγορεύεται να τη δουν τα ανήλικα που δεν συνοδεύονται! Αξίζει να σημειωθεί ότι η ταινία είχε λάβει την ταξινόμηση R, που σημαίνει «οικονομική καταστροφή», καθώς πρόκειται για κινηματογραφική μεταφορά ενός κόμικ. Αλλά αυτό συνέβαινε πριν το Deadpool κάνει $ 300 εκατομμύρια εισπράξεις σε μόλις μία εβδομάδα προβολής.
Το φαινόμενο εξετάζεται από τη βιομηχανία του Χόλυγουντ με οικονομικούς και όχι με κοινωνιολογικούς ή ανθρωπολογικούς όρους. Καμία διερώτηση δηλαδή γιατί ο κόσμος αρέσκεται ή καλύτερα διασκεδάζει (!) με το αίμα, το σεξ και τα κομμένα κεφάλια. Εκτός κι αν η τέταρτη παράμετρος, το Χιούμορ, έρχεται για να εξοικειώσει τους θεατές με τη βαρβαρότητα, η οποία εκλαμβάνεται ως φάρσα!
Υπ’ αυτή την οπτική μπορεί να σκοτώνει κανείς, ή να κόβει κεφάλια δίκην τζιχαντιστή για… πλάκα. Η ISIS είναι εδώ, είναι στη Δύση. Γιατί ο δυτικός φονταμενταλισμός όσο και η Αλ Κάιντα ή ο ισλαμικός φανατισμός είναι προϊόντα της δυτικής νεωτερικότητας και των μονοσήμαντων δογμάτων της για την αλλαγή του κόσμου (Τζον Γκρέι «Αλ Κάιντα και η νεωτερικότητα»). Γιατί ο σημερινός ιδιότυπος και ακήρυχτος πόλεμος μεταξύ Δύσης και Ισλάμ είναι ένας θρησκευτικός πόλεμος.
Κι αυτό γιατί οι Αμερικανοί και γι’ αυτό όλοι οι δυτικοί πιστεύουν με θρησκευτικό τρόπο πως η δυτική κοινωνία είναι το «μοναδικό βιώσιμο μοντέλο» ανθρώπινης ανάπτυξης. «Τα κράτη της αγοράς» συνιστούν σήμερα τη μοναδική θεμιτή μορφή διακυβέρνησης σύμφωνα με τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους. Αλλά τα «κράτη της αγοράς» ή οι περίφημες «αγορές» είναι μια αποκλειστικά αμερικανική κατασκευή η οποία δεν μπορεί να εγκαθιδρυθεί σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου. Και, εντέλει, κανείς δεν μπορεί να αποδεχθεί τον ισχυρισμό της Αμερικής και της Δύσης γενικότερα ότι αποτελεί το μοντέλο ενός οικουμενικού πολιτισμού. Το δυτικό μοντέλο ζωής και ανθρώπινης ανάπτυξης δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό και μάλιστα δια της βίας σε λαούς με διαφορετική παράδοση και τρόπο ζωής. Δεν μπορείς, επίσης, να θεωρείς θεμιτό το θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων ιρακινών σ’ ένα πόλεμο που βασίσθηκε στο ψέμα, ή δεκάδων χιλιάδων Σύρων, επειδή, αίφνης, ανακάλυψες ότι ο Άσαντ είναι δικτάτορας, ενώ στη φιλοαμερικανική Σαουδική Αραβία και αλλού δεν τίθεται θέμα.
Πρώτα, λοιπόν, η Δύση είναι αυτή που επιτίθεται για να επιβάλει τις αξίες της (για την ακρίβεια τα συμφέροντά της) με την οπλική και την ιδεολογική της υπεροχή (παγκόσμια μίντια, κινηματογράφος κ.ά.) και ύστερα είναι οι «αδύνατοι» που απαντούν με ό,τι τους απομένει, γίνονται δηλαδή καμικάζι. Οι αμερικανικές (ή γενικά οι δυτικές) στρατιωτικές επεμβάσεις σε περιοχές, όπως η Μέση Ανατολή, με στόχο τη μεθόδευση πολιτικών αλλαγών, εμπεριέχουν τον κίνδυνο των καταστροφικών ανταποδοτικών χτυπημάτων, γράφει ο Γκρέι. Η σύγκρουση μεταξύ της Δύσης και της Αλ Κάιντα ή του Ισλαμικού κράτους (άλλο δημιούργημα των δυτικών) είναι, όπως προείπαμε, ένας θρησκευτικός πόλεμος. Έχουμε, δηλαδή, εδώ ένα «διπλό», ένα δίπολο όπου ο ένας μύθος, ο ένας φανατισμός τροφοδοτεί τον άλλον μέσω της σύγκρουσής τους, ενώ συγχρόνως αλληλοκαθορίζονται και αλληλοκαθρεφτίζονται.