Σκέψεις και προτάσεις των οργανώσεων ΑΡΑΝ και ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ προς την 1η πανελλαδική σύσκεψη της ΛΑΕ στις 21-22 Νοεμβρίου

1. Το μετεκλογικό τοπίο σφραγίζεται από την ταχύτατη εφαρμογή των μέτρων του Τρίτου Μνημονίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αυτό ορίζει το πεδίο μιας αρνητικής τροποποίησης του κοινωνικού συσχετισμού δύναμης. Η βασική πρόκληση για την Λαϊκή Ενότητα είναι να βάλει πλάτη για να επιστρέψει η αναγκαία αυτοπεποίθηση σε ευρύτερα τμήματα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, να αποκτήσει ξανά ο λαός εμπιστοσύνη στη δύναμη του αγώνα, να πιστέψει ότι μπορεί να υπάρξει ριζοσπαστική εναλλακτική λύση σε σύγκρουση με τις πολιτικές του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Αυτός πρέπει να είναι ο πρώτος στόχος της Λαϊκής Ενότητας την επόμενη περίοδο. Με σεμνότητα αλλά και αυτοπεποίθηση, αυτός ο στόχος μπορεί να επιτευχθεί. Αυτό απαιτεί πολιτική δουλειά με σχέδιο, με περιεχόμενο, με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες. Η λογική ότι η κυβέρνηση είχε μια «πύρρειο νίκη» και σύντομα θα πέσει υπό το βάρος «κοινωνικών εκρήξεων» αμβλύνει το βάθος της ήττας και της απογοήτευσης και την ανάγκη επαναθεμελίωσης και της Αριστεράς και του λαϊκού κινήματος.

2. Η αντιστροφή της ήττας απαιτεί την προβολή ενός συνολικά διαφορετικού οράματος για τη χώρα και την κοινωνία. Προϋπόθεση για την ανάκαμψη του αγωνιστικού λαϊκού φρονήματος είναι η ανατροπή του μονόδρομου, του «δεν υπάρχει εναλλακτική» που με τόση φροντίδα υπηρέτησαν επί χρόνια οι συστημικές δυνάμεις και σήμερα υπηρετεί και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η Ελλάδα μπορεί να προχωρήσει αλλιώς, σε έναν άλλο δρόμο από αυτόν που επιβάλει η ΕΕ και οι δανειστές, με τον εργαζόμενο λαό στο τιμόνι αυτής της πορείας. Κάθε επιμέρους αγώνας θα σκοντάφτει μπροστά στο «δεν γινόταν αλλιώς», αν δεν αποδεικνύουμε καθημερινά και επίπονα ότι «γίνεται αλλιώς». Η αναγκαία πάλη για την ανασυγκρότηση της αυτοπεποίθησης του λαού απαιτεί συστηματική δουλειά και επεξεργασμένη κατεύθυνση, που να μην περιορίζεται μόνο στην συνδικαλιστική δουλειά αλλά πρωτίστως να στρέφεται στον κόσμο που δεν έχει συνδικαλιστική εκπροσώπηση, στη γειτονιά, στους χώρους της νεολαίας, στα δίκτυα αλληλεγγύης. Απαιτεί πρωτοβουλίες εκλαΐκευσης και προσπάθειας να παίρνουν παλλαϊκό χαρακτήρα οι κινητοποιήσεις. Η ΛΑΕ πρέπει να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στη δημιουργία, λαϊκών αντιμνημονιακών επιτροπών σε κάθε γειτονιά. Η ΛΑΕ πρέπει να προσπαθεί να ενώνει και να πολιτικοποιεί τους διάσπαρτους και αυθόρμητους αγώνες που θα ξεσπούν και θα βρίσκονται αδύναμοι μπροστά στο τοίχος των μνημονίων και του «δεν υπάρχει εναλλακτική». Να αναπτύξει καμπάνιες και ενωτικές πρωτοβουλίες για τα μεγάλα προβλήματα που γεννάει καθημερινά η μνημονιακή πολιτική. Την ανεργία και την άγρια ταξική εκμετάλλευση στους νέους. Τις ιδιωτικοποιήσεις και την κλοπή των καταθέσεων και των περιουσιών του λαού. Το ασφαλιστικό και το κράτος πρόνοιας. Το διαρκή βιασμό της Δημοκρατίας από το σύγχρονο καθεστώς χρεοκρατίας.

3. Πλευρά αυτής της κατεύθυνσης και ο συντονισμός των αγωνιστικών και ταξικών δυνάμεων σε κάθε χώρο. Αυτό εκ των πραγμάτων σημαίνει και ρήξη με όσους λειτουργούν ακόμα ως απολογητές του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ. Αφαιρεί από την αξιοπιστία μας στο εργατικό κίνημα η συνύπαρξη με τον κυβερνητικό συνδικαλισμό. Απαιτείται ρήξη με αυτούς που εφαρμόζουν μίνι μνημόνια, σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης. Απαιτείται σύγκρουση με την αδράνεια και τον κατακερματισμό που θα επιβάλλει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία και ο κυβερνητικός συνδικαλισμός. Απαιτούνται ρήξεις και νέες συνθέσεις των σχημάτων της ριζοσπαστικής αριστεράς στην αυτοδιοίκηση, στο εργατικό κίνημα, Για να οικοδομήσουμε ένα πραγματικό μέτωπο αγώνα σε κάθε χώρο.

4. Η ΛΑΕ πρέπει να δημιουργήσει ένα νέο πρότυπο μαζικής, λαϊκής, μαχητικής, αντιμνημονιακής αριστεράς. Ότι ένα κόμμα που διεκδίκησε τον προσδιορισμό της Αριστεράς διαχειρίζεται τώρα την πιο μεγάλη επίθεση καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, αντικειμενικά είναι ένα ερώτημα που βαραίνει και μέσα στο λαϊκό κίνημα και στη συνείδηση των αγωνιστών. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μεταλλάχτηκε ξαφνικά στις 13 Ιούλη, ούτε στις 20 Φλεβάρη. Τα προβλήματα και οι αντιφάσεις, τα όρια του κυβερνητισμού και του ευρωπαϊσμού, η λογική της αναζήτησης συμμαχιών με μερίδες της αστικής τάξης, η αστική και κοινοβουλευτική αντίληψη για την πολιτική, όλα αυτά υπήρχαν και πριν στην ηγεμονική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ. Οποιαδήποτε προσπάθεια επαναθεμελίωσης της Αριστεράς ως δύναμης ρήξης και ανατροπής δεν μπορεί παρά να αναμετρηθεί με αυτό το ερώτημα αυτοκριτικά. Αφετηρία πρέπει να είναι ότι η νέα Αριστερά που διεκδικούμε δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι ένας συνεπέστερος ΣΥΡΙΖΑ. Έχει σημασία τα στελέχη της ΛΑΕ που ήταν υπουργοί και στελέχη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να κάνουν απολογισμό αυτής της πορείας και της συμμετοχής τους στην κυβέρνηση. Η Αριστερά πάντα οφείλει να λογοδοτεί στον κόσμο του αγώνα. Πάνω από όλα, όμως, απαιτείται το πραγματικό άνοιγμα της κουβέντας για τη στρατηγική.

5. Η ΛΑΕ μπορεί να παίξει πρωτοπόρο ρόλο και να είναι καταλύτης στην υπόθεση της ανασύνθεσης της ριζοσπαστικής Αριστεράς που οι καιροί απαιτούν. Όμως, αυτό απαιτεί να έχουμε επίγνωση ότι αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να είναι απλώς η διεύρυνση της ΛΑΕ. Η αναγκαία οργανωτική συγκρότηση της ΛΑΕ δεν αναιρεί την ανάγκη να ανοίξει ο πιο πλατύς διάλογος με όλα τα ρεύματα και τους αγωνιστές που αφορά αυτή την πρόκληση: τον κόσμο που έφυγε από το ΣΥΡΙΖΑ αλλά κρατιέται σε απόσταση από τη ΛΑΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τον κόσμο από το ΚΚΕ που αναζητά ενωτική δράση. Χρειάζεται διάλογος, κοινή δράση και πρωτοβουλίες για τη διαμόρφωση του αριστερού ριζοσπαστικού μετώπου, που δεν περιορίζεται μόνο στη ΛΑΕ. Το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμαστε είναι ένα κατακερματισμένο τοπίο στην πέραν του ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά όπου θα κυριαρχεί ο διαγκωνισμός για το ποιος είναι πιο συνεπής την ίδια ώρα που ο λαός θα μετράει την μία ήττα μετά την άλλη. Η ΛΑΕ πρέπει να επιδιώξει το διαρκή συντονισμό με τις άλλες τάσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς, να πρωτοστατεί σε ενωτικές πολιτικές πρωτοβουλίες, να απευθύνει μόνιμο κάλεσμα σε όλες τις ορφανές αντιμνημονιακές δυνάμεις για ένα πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο ανατροπής των μνημονίων και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Κομμάτι αυτής της προσπάθειας και η ανάγκη διεθνούς συντονισμού των δυνάμεων που διαλέγουν τη ρήξη με τους «ευρωμονοδρόμους».

6. Αυτό απαιτεί τομές στην προγραμματική συγκρότηση της ίδια της ΛΑΕ. Ο ρηχός αντιμνημονιακός λόγος την ώρα που ο κόσμος αναζητά συγκεκριμένη εναλλακτική λύση και όχι γενικολογίες, δεν διαμορφώνει πρόγραμμα. Σήμερα απαιτεί πραγματική εμβάθυνση όχι μόνο στις τεχνικές πλευρές της διαδικασίες εξόδου από το ευρώ αλλά πρωτίστως στο πώς αυτό ανοίγει το δρόμο για μια διαδικασία ευρύτερου κοινωνικού μετασχηματισμού σε σοσιαλιστική κατεύθυνση, σε ρήξη με κεφάλαιο και ιμπεριαλισμό. Αντίστοιχα, το ερώτημα της κυβέρνησης, μετά και την τραγική εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να τεθεί στις πραγματικές βάσεις του. Η διεκδίκηση της κυβερνητικής εξουσίας, χωρίς γείωση σε μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική, χωρίς ουσιαστικά μια σύγχρονη εκδοχή «δυαδικής εξουσία», στην πραγματικότητα απλώς προλειαίνει το έδαφος για τις επόμενες ήττες και τους επόμενους συμβιβασμούς. Τα ερωτήματα της στάσης μας απέναντι στον πόλεμο που θα δεχτούμε από το ντόπιο και διεθνές σύστημα (ΕΕ - ΗΠΑ) στην προσπάθεια εφαρμογής του προγράμματος μας είναι υπαρκτά και πραγματικά. Ο κόσμος του αγώνα και της Αριστεράς ζητάει να ακούσει μια πραγματική εναλλακτική στρατηγική απάντηση και όχι απλώς ευχολόγια και συνθήματα. Άλλωστε, χωρίς πειστικές απαντήσεις δεν ανατρέπεται η ηττοπάθεια και η απογοήτευση. Οι θέσεις για το ιδρυτικό συνέδριο πρέπει να είναι πραγματικό προχώρημα, να δίνουν απαντήσεις στα ερωτήματα της στρατηγικής, να περιλαμβάνουν μια τεκμηριωμένη προγραμματική επεξεργασία.

7. Για να μπορέσει όμως η ΛΑΕ να είναι ο χώρος που θα συμβάλει σε αυτή τη συζήτηση και σε αυτή τη συλλογική επεξεργασία, για να μπορέσει να είναι ένα εργαστήρι πολιτικοποίησης πρέπει να αποκτήσει και την ανάλογη οργανωτική συγκρότηση. Αυτό περνάει πρώτα και κύρια από την παραδοχή ότι η ΛΑΕ είναι πλατύ και πολυτασικό μέτωπο, μέτωπο συλλογικοτήτων και ανένταχτων αγωνιστών, που λειτουργεί με τον πιο πλατύ και δημοκρατικό τρόπο, από την βάση μέχρι την κορυφή. Δεν είναι ούτε ενιαίο κόμμα, ούτε απλό μέτωπο οργανώσεων. Ακριβώς, γι’ αυτό το λόγο και έχει σημασία να είναι συγκροτημένες ως κόμματα ή συνιστώσες όλες οι τάσεις μέσα στην ΛΑΕ. Αυτό σημαίνει ότι η ΛΑΕ είναι ένας δημοκρατικός και ευρύχωρος χώρος-μέτωπο, όχι μόνο για τις οργανωμένες δυνάμεις, αλλά για πλήθος αγωνιστών και αριστερών που με πείσμα συνεχίζουν να παλεύουν για την υπόθεση της Αριστεράς και του λαϊκού κινήματος. Νέο μέτωπο σημαίνει νέες πρακτικές και αποφυγή της λογικής του μηχανισμού και της γραφειοκρατίας. Όλα αυτά συνεπάγονται μια συγκεκριμένη οργανωτική λογική: Ένα μέλος – μία ψήφος. Αποφασιστικός ρόλος τοπικών επιτροπών και οργάνων στο χώρο ευθύνης τους. Εκλογή και λογοδοσία όλων των οργάνων και έγκριση των πολιτικών αποφάσεων από τη βάση. Συγκρότηση ανοιχτών πολιτικών τάσεων-πλατφορμών στις πολιτικές διαδικασίες όχι για να φτιαχτούν στρατόπεδα οργανώσεων, αλλά πολιτικά ρεύματα και να υπάρχει αναλογική εκπροσώπηση πολιτικών απόψεων και ρευμάτων. Στόχος μια συζήτηση πραγματικά ζωντανή, με συνθέσεις αλλά και γόνιμες αντιπαραθέσεις, με συσχετισμούς που θα αλλάζουν και μια ενότητα που θα βαθαίνει με αυτό τον τρόπο σε μια διαδικασία πραγματικά ανασυνθετική.

8. Κομβική πλευρά της παρουσίας της ΛΑΕ και στα κινήματα και στη συζήτηση της Αριστεράς θα είναι η αναβάθμιση της παρουσίας της. Χρειαζόμαστε μια ιστοσελίδα της ΛΑΕ που να μην είναι απλώς ένα αρχείο ανακοινώσεων αλλά ένα ζωντανό, κινηματικό και φρέσκο στο λόγο του portal που θα συνδυάζει την άμεση ενημέρωση με την ανάλυση.

9. Σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι η ΛΑΕ θα κριθεί από τη συμβολή στην υπόθεση των αγώνων και της αντίστασης και από το εάν θα δείξει ότι μπορεί η Αριστερά να μαθαίνει από τα λάθη και να αλλάζει πρώτα και κύρια η ίδια για να μπορεί να αλλάξει την κοινωνία.

 ΠΗΓΗ: ΛΑΕ