Πολυτεχνείο 17 Νοέμβρη 1973

Μην προσπερνάς και κάνεις πως δεν βλέπεις… Είμαι η ιστορική σου μνήμη…

Είμαι η Μνήμη του λαού σου… Και από εσένα θέλω κάτι, όχι πολύ δύσκολο… Απλώς…

Να Θυμάσαι…

Να θυμάσαι… ότι την εποχή εκείνη ήμασταν και εμείς νέοι και νέες.

Σαν και εσένα κάναμε όνειρα για τη ζωή…

Κάποιοι από εμάς όμως… δεν θα μπορέσουν ποτέ, να ζήσουν τα όνειρα τους… Γιατί μείνανε

Για πάντα εκεί…

Για να μπορείς τώρα εσύ ελεύθερα να χαίρεσαι για αυτά που εμείς τότε δώσαμε τη ζωή μας…

Και μετά τη δικτατορία… ασυδοσία, πολιτική φαυλοκρατία, ψεύτικος ευδαιμονισμός και γκρέμισμα των ονείρων αυτής της αθώας ψυχής… αλλά και όλων εκείνων που πίστεψαν πάλεψαν και έδωσαν τη ζωή τους για ένα καλύτερο κόσμο.

Η θυσία αυτών των νέων ανθρώπων πότε θα δικαιωθεί;

Όταν υπάρξει

ι σ τ ο ρ ι κ ή   μ ν ή μ η - ο υ σ ι α σ τ ι κ ή    γ ν ώ σ η - σ ο φ ί α - π ρ ό β λ ε ψ η         τ ο π ι κ ή    τ α υ τ ό τ η τ α - ε θ ν ι κ ή     κ α ι     π α γ κ ό σ μ ι α     σ υ ν ε ί δ η σ η

ιδ α ν ι κ ά - κ ο ι ν ω ν ι κ ό     ό ρ α μ α

17 Νοέμβρη 2015

Αντώνης Πατέλης