ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΡΙΑΝΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ
Άνθρωποι (1)
Δαμιανός Παυλάκης, η σοφία της γης
Mας λείπει ο Δαμιανός Παυλάκης και δεν καταφέραμε μέχρι τώρα να στερεώσαμε κάτι βαθύ και σταθερό που ν’ αξίζει το μόχθο απ’ το χώμα που έσκαψε, απ’ τις ρίζες που φύτεψε. Ψυχή του νησιού μαζί με άλλους, τον Γιάννη Καπαρό, τον Αλέξανδρο Τσιγώνια, το Δημήτρη Λουκή, φευγάτους όλους τώρα, μάζεψαν μαζί με τις ελιές και πολλή σοφία απ’ τη φύση που μάλλον πήγε χαμένη, καθώς όχι μόνο δεν φροντίσαμε να την αποθηκέψουμε, αλλά μας παρέσυραν αυταπάτες, ότι μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τη στοργή της γης.
Πολλοί που αγαπήσαμε πορεύτηκαν σε ανεξερεύνητους κόσμους πολύ μακριά μας και ανέτοιμοι τώρα προσεδαφιζόμαστε απ’ τον αιθέρα της έπαρσης στα τρόχαλα της κοινής μοίρας. Ήξερε ο Δαμιανός τη λαλιά των δένδρων και των φυτών με τόσα χρόνια σκύψιμο στα μυστικά της γης, γνώριζε τις συνήθειές τους, τις ιδιοτροπίες τους και τα φερσίματά τους, διαφορετικά με τον κάθε άνεμο, που κατέβαινε μυρίζοντας φασκόμηλο ή ρίγανη απ’ τους γύρω λόφους.
Ακούραστος, με το αιώνιο χαμόγελο πάντα και ας χτυπήθηκε από κεραυνούς, άνθρωπος της αυτοδιοίκησης, της ελπίδας των συνεταιρισμών, αγαπητός σε όλους, παρών στις μεγάλες στιγμές της ιστορίας της Πάρου κι ένας απ’ τους θεμελιωτές ενός αγροτικού πολιτισμού που τείνει να σβήσει. Εκεί που πήγε θα μάθει και άλλους να σπέρνουν, να τρυγούν και να θερίζουν, αλλά να μην του πει κανείς ότι εμείς εδώ πήγαμε να τα πουλήσουμε όλα, γκρεμίσαμε τα ταπεινά για να πάμε στα μεγαλεία και να καμαρώνουμε, χωρίς να υποπτευθούμε ότι έρχεται ώρα που μπορεί να λείψει το σιτάρι και το ψωμί κι αυτά που λάμπουν δεν μπορούν να μας θρέψουν.
Να μην του πει κανείς ότι και στις Κοινότητες και στην αυτοδιοίκηση δεν τα καταφέραμε και τόσο καλά, πήγαμε πίσω και ο κόσμος που συμμετείχε με ενθουσιασμό τώρα κλείνεται στο σπίτι του απογοητευμένος και αηδιασμένος!
Άνθρωποι (1)
Δαμιανός Παυλάκης, η σοφία της γης
Mας λείπει ο Δαμιανός Παυλάκης και δεν καταφέραμε μέχρι τώρα να στερεώσαμε κάτι βαθύ και σταθερό που ν’ αξίζει το μόχθο απ’ το χώμα που έσκαψε, απ’ τις ρίζες που φύτεψε. Ψυχή του νησιού μαζί με άλλους, τον Γιάννη Καπαρό, τον Αλέξανδρο Τσιγώνια, το Δημήτρη Λουκή, φευγάτους όλους τώρα, μάζεψαν μαζί με τις ελιές και πολλή σοφία απ’ τη φύση που μάλλον πήγε χαμένη, καθώς όχι μόνο δεν φροντίσαμε να την αποθηκέψουμε, αλλά μας παρέσυραν αυταπάτες, ότι μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τη στοργή της γης.
Πολλοί που αγαπήσαμε πορεύτηκαν σε ανεξερεύνητους κόσμους πολύ μακριά μας και ανέτοιμοι τώρα προσεδαφιζόμαστε απ’ τον αιθέρα της έπαρσης στα τρόχαλα της κοινής μοίρας. Ήξερε ο Δαμιανός τη λαλιά των δένδρων και των φυτών με τόσα χρόνια σκύψιμο στα μυστικά της γης, γνώριζε τις συνήθειές τους, τις ιδιοτροπίες τους και τα φερσίματά τους, διαφορετικά με τον κάθε άνεμο, που κατέβαινε μυρίζοντας φασκόμηλο ή ρίγανη απ’ τους γύρω λόφους.
Ακούραστος, με το αιώνιο χαμόγελο πάντα και ας χτυπήθηκε από κεραυνούς, άνθρωπος της αυτοδιοίκησης, της ελπίδας των συνεταιρισμών, αγαπητός σε όλους, παρών στις μεγάλες στιγμές της ιστορίας της Πάρου κι ένας απ’ τους θεμελιωτές ενός αγροτικού πολιτισμού που τείνει να σβήσει. Εκεί που πήγε θα μάθει και άλλους να σπέρνουν, να τρυγούν και να θερίζουν, αλλά να μην του πει κανείς ότι εμείς εδώ πήγαμε να τα πουλήσουμε όλα, γκρεμίσαμε τα ταπεινά για να πάμε στα μεγαλεία και να καμαρώνουμε, χωρίς να υποπτευθούμε ότι έρχεται ώρα που μπορεί να λείψει το σιτάρι και το ψωμί κι αυτά που λάμπουν δεν μπορούν να μας θρέψουν.
Να μην του πει κανείς ότι και στις Κοινότητες και στην αυτοδιοίκηση δεν τα καταφέραμε και τόσο καλά, πήγαμε πίσω και ο κόσμος που συμμετείχε με ενθουσιασμό τώρα κλείνεται στο σπίτι του απογοητευμένος και αηδιασμένος!
(Στη φωτογραφία σε μια εκδήλωση Πρωτομαγιάς ο Δαμιανός Παυλάκης ήρθε απ’ τον Πρόδρομο στην Παροικιά να μας εμψυχώσει).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου