H γνώμη και το θυμικό (μας)

Ρενέ Μαγκρίτ: «Οι ερωτευμένοι», 1928, Ελαιογραφία

Συντάκτης: Γιώργος Σταματόπουλος

Τελικά, ναι, είμαστε -στο επικοινωνιακό παιχνίδι- ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ’ αλεύρι. Σοφός, απεσταγμένος, λαϊκός λόγος που θα ’πρεπε να μας προφυλάσσει από στραβοπατήματα και ανοησίες, αλλά εμείς εκεί.

Ξεσηκώσαμε τον κόσμο επειδή ο υπουργός Παιδείας διαχώρισε την έννοια εθνοκάθαρση από τον όρο γενοκτονία (η πρώτη είναι πολιτικά φορτισμένη, ο δεύτερος πολεμικά) και χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι.
Στο βάθος της ερμηνείας οι όροι είναι ισοδύναμοι, ο ένας τουλάχιστον δεν αναιρεί τον άλλο· όλα τ’ άλλα είναι θέμα επιστημονικότητας και διπλωματικών συγχύσεων με απώτερο σκοπό... Ποιος είναι, αλήθεια, ο απώτερος (ή ο νυν) σκοπός του διαχωρισμού; Εάν διαβάσει κανείς την ερμηνεία των όρων από τον ΟΗΕ δεν θα διαφωτιστεί και τόσο· το σχεδόν πανομοιότυπο επικρατεί.
Πάει ο πρωθυπουργός με τον Σουλτς (κοντά κι εκείνος ο μαϊντανός που είναι επίτροπος της χώρας) και γίνεται επικοινωνιακός πανζουρλισμός (άλλοι μιλάνε για ψυχοθυμικά, δυσάρεστα τρικ και άλλοι για σημαντική συμβολική πράξη). Λάθος και οι δύο προσεγγίσεις. Για πολιτική ένδεια πρόκειται.
Τώρα (χθες) ο υπουργός Παιδείας ανασκεύασε τη γνώμη του· ως υπουργός -λέει- αναγνωρίζει τη γενοκτονία των Ποντίων. Αλλο και τούτο. Κρίμα. Σε τι διαφέρει ο υπουργός από τον πολίτη; Κρίμα, ξανά, για τις ιδέες, τον λόγο, το πνεύμα, την πολιτική στάση και συμπεριφορά. Τα λέγαμε με συνάδελφο χθες· οι πολλοί ήθελαν τον υπουργό Παιδείας να μασήσει τα λόγια του. Ζήτω ο πολιτικαντισμός λοιπόν και όλοι οι -ισμοί που εμπεριέχει (λαϊκισμός, συντηρητισμός και λοιπά).
Ετσι λοιπόν ξεχνιούνται (παραμερίζονται) τα μέτρα, η δυστυχία, η αναβλητικότητα και το ιδεολογικό πέρα-δώθε της συγκυβέρνησης. Το θυμικό είναι τρομαχτικό σε δύναμη και επιβολή και επικοινωνιακή τυραννία, ο λόγος μπροστά του χάνει κάθε ισχύ, λογικό ειρμό, εκλογίκευση.
Το ωραίο είναι ότι ενώ σχεδόν άπαντες καταδικάζουμε τον πόλεμο, εθνοκαθάρσεις, γενοκτονίες και άλλα εγκλήματα, υπερασπιζόμαστε την ειρήνη και την αλήθεια με πολεμικές κραυγές. Ακόμη ένα παράδοξο ανάμεσα στα πολλά που μας περιτριγυρίζουν ή που εμείς οι ίδιοι κατασκευάζουμε, ερήμην της ειρηνικής συνύπαρξης.
Ο κ. Φίλης μπορεί να έχει δίκιο ή άδικο. Δικαίωμά του, όπως όλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος ή στην αλήθεια (εάν ασχοληθούμε βέβαια με το τι σημαίνει αλήθεια θα πελαγώσουμε...), να λέει ελεύθερα τη γνώμη του χωρίς φόβο. Μα είναι δυνατόν να ποινικοποιείται η γνώμη του καθενός, οι ιδέες του;
Μακριά από τη βαρβαρότητα είπαμε ότι έχουμε φτάσει. Ως γνωστόν, τα μάτια και τ’ αυτιά είναι κακοί μάρτυρες για τους ανθρώπους που έχουν βάρβαρες ψυχές (κακοί μάρτυρες ανθρώποισιν οφθαλμοί και ώτα βαρβάρους ψυχάς εχόντων), καθ’ Ηράκλειτον.
Μας διαφεύγουν λοιπόν τα καίρια, αυτά που ορθώνονται μπροστά μας και δεν μας επιτρέπουν να ανασάνουμε. Αυτό είναι ένα διαρκές ελληνικό πρόβλημα, που ζητεί εναγωνίως (ζητεί όμως; Από ποιους;) τη λύση του.
Τα επικοινωνιακά τρικ απλώς συσκοτίζουν.
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα των Συντακτών